سیاست ضد آزدی بیان طالبان، طالبان صدای زندانی ها را خفه کرده اند

یکی از معضلات جدی حاکمیت طالبان بی‌صدایی مردم است. طالبان علیه تمام فریادهای مردم ایستاده‌اند. هیچ‌کسی را نمی‌گذارند در رسانه صدا بلند کند. مردم از بلندکردن صدای‌شان در رسانه‌ها می‌ترسند.
در حال حاضر بسیاری از جوانان خاموشانه در زندان‌های طالبان به‌سر می‌برند. بسیاری از زندانیان چنان که جرمی ندارند، صدایی نیز ندارند.
برخی نتایج به دست آمده توسط رسانه نشان می دهد طالبان زندانی‌های‌شان را به خاموشی تهدید می‌کنند. حتا خانواده‌های زندانیان نمی‌توانند بازداشت‌شدن بستگان‌شان از سوی طالبان را به رسانه‌ها اعلام کنند. آنان می‌گویند که با رسانه‌ای‌کردن موضوع فشار طالبان بر زندانی‌ها بسیار بیشتر می‌شوند.
چندین منبعی که پس از ماه‌ها از زندان طالبان آزاد شده‌اند، به شرط افشانشدن هویت‌شان به رسانه ها می‌گویند طالبان آنان را به خاموشی تهدید کرده‌اند. گفته‌اند که حق ندارند به رسانه‌ها چیزی بگویند.
بسیاری از بازداشتی‌ها حتا بازداشت‌شدن‌شان از سوی طالبان را انکار می‌کنند. به‌عنوان مثال، در ساحه‌ی نقاش کمپنی از مربوطات غرب کابل در طول کم‌تر از دو ماه سه عضو یک خانواده به‌گونه‌ی مشکوکی بازداشت شدند. آنان هرسه گاوفروش بودند. هم‌قطاران آنان می‌گویند که آنان پولدار اند و نیروهای طالبان به‌نام‌های مختلف آنان را بازداشت کرده و از آنان به زورِ شکنجه پول گرفته‌اند. اما خود هرسه بازداشتی بازداشت‌شان از سوی طالبان را انکار می‌کنند. در رسانه‌ها حاضر نمی‌شوند که بگویند از سوی طالبان بازداشت شده یا کسی در بدل آزادی از آنان پول گرفته‌اند.
مانند این سه عضو یک خانواده، اکثر بازداشتی‌های طالبان بازداشت‌شدن‌شان از سوی طالبان را انکار می‌کنند. پنج ماه پیش مرد جوانی از لعل‌وسرجنگل ولایت غور در هرات بازداشت شد. دلیل بازداشت‌شدن او پوشیدن کت‌وشلوار بوده است. او نیز نتوانست به رسانه‌ها از بازداشت‌شدنش چیزی بگوید. در تماسی که اطلاعات روز با یکی از بستگان فرد بازداشتی داشت، او گفت که نباید با خانواده‌ی بازداشت‌شده تماس بگیریم زیرا که از سوی طالبان به زندانی و خانواده‌اش گفته شده که اگر به رسانه‌ها اعلام کنند عواقب را خود دانند.
همین‌طوری بسیاری از دختران معترض پس از آزادی از زندان طالبان نتوانستند از جزئیات زندانی‌شدن‌شان چیزی به رسانه‌ها بگویند
در مصاحبه‌ای که اطلاعات روز با چندین دختر معترض آزادشده از زندان طالبان داشت، آنان از شکنجه‌ی طالبان چیزی نگفتند. تأکید اطلاعات روز بر این بود که از زندان طالبان باید تصویر روشنی برای مردم داده شود. اما آنان گفتند که نمی‌توانند در این مورد صحبت کنند.
چندی از دختران معترض شکنجه‌شدن در زندان طالبان را انکار کردند. گفتند که در زندان طالبان شکنجه نشده‌اند. اما اطلاعات روز بعدها به منابعی دست یافت که شکنجه‌شدن معترضین در زندان طالبان را تأیید می‌کرد. حتا برخی رسانه ها به تصاویری از بدن سیاهِ همان کسانی که شکنجه‌شدن در زندان طالبان را انکار می‌کردند، دست یافت.
البته کسانی هم بودند که شکنجه‌شدن در زندان طالبان را تأیید می‌کردند. جای سیاه شکنجه را نیز حاضر بودند رسانه‌ای کنند. این اعتراف‌ها اما لااقل به شش ماه پیش برمی‌گردد.
اما طالبان جدیدا زندانی‌های‌شان را به‌صورت بسیار جدی به خاموشی مجبور می‌کنند. خانواده‌های زندانی‌ها نمی‌توانند به رسانه‌ها بگویند که بستگان‌شان از سوی طالبان بازداشت شده‌اند. همین چندی پیش یکی از کسانی که در فضای مجازی فیس‌بوک فعالیت داشت، در کابل از سوی طالبان بازداشت شد. خانواده‌ی او اما حاضر نیستند موضوع را رسانه‌ای کنند.
یکی از پسران بنجاره‌فروش حدود پنج ماه پیش از سوی طالبان در کابل بازداشت شد. طالبان دلیل بازداشت‌شدن او را ارتباط با علی‌پور گفته بودند. اما پنج ماه است که از خانواده و بستگان فرد بازداشتی کسی صدای‌شان را در رسانه‌ها نتوانسته‌اند بلند کنند. گاهی به ملاقات بازداشتی می‌روند اما فرد بازداشت‌شده گفته است که در مورد بازداشت‌شدن او هیچ‌کسی در رسانه‌ها چیزی نگوید. او پنج ماه تمام خاموشانه در بازداشت طالبان به‌سر می‌برد.
این‌ها همه نشان می‌دهد که طالبان فضا را برای زندانی‌ها و خانواده‌های آنان بسیار تنگ و تنگ‌تر کرده‌اند. وقتی کسی پنج ماه تمام نمی‌تواند از بی‌گناهی‌اش صدا بلند کند، اوضاع واضح است. افزون بر این‌ها، طالبان از خانواده و بستگان بازداشتی‌ها می‌خواهند که با آنان همکار شوند و در نقش استخبارات طالبان کار کنند.
بستگان یکی از نظامیان پیشین می‌گوید که طالبان از او خواسته‌اند که با آنان همکار شود. او می‌گوید: «طالبان از من خواست که با آنان همکار شوم. استخبارات آنان شوم. در بدل اما به من وعده دادند که با شوهر زندانی‌ام زود زود اجازه‌ی ملاقات می‌دهند.»