طالبان مستبد اجازه انتقاد به کسی نمی دهد!

دیروز کسی با تعجب به من گفت که وقتی رسانه‌های داخل افغانستان را دنبال می‌کند، هیچ انتقادی از طالبان نمی‌بیند و یک‌سره اخبار خوب می‌شنود و می‌خواند. او می‌پُرسید آیا حکومت طالبان واقعا این قدر خوب است؟ اگر این همه دستاورد دارد چرا خارج‌نشین‌ها شاکی‌اند؟
در پاسخش گفتم به تاریخ حکومت‌های توتالیتار در جهان نگاه کنید. آیا تا هنوز سراغ داشته‌اید که کسی در زیر چتر حاکمیت یک مستبد توانسته باشد از آن انتقاد کند؟
نخیر. بلکه یکی از ویژگی‌های حکومت‌های توتالیتار این است که از شهروندان می‌خواهد هر صبح وقتی از خواب بلند می‌شوند برای دیکتاتور اظهار عشق کنند.
اظهار عشق روزانه یکی از ویژگی‌های نظام‌های توتالیتار است. در آلبانی مجسمه بزرگ انور خوجه را در میدان مزدحم شهر برپا کرده بودند تا هر روز مردم به او ادای احترام کنند.
هیتلر را آلمانی‌ها پیشوا صدا می‌زدند و ایتالیایی‌ها ناگزیر بودند که بگویند «حق آن‌چیزی است که استالین می‌گوید.» صدام و قذافی هم هر روز از مردم می خواستند که مداحی اش کنند. در کره شمالی هم هیچ رسانه ای از کیم جونگ اون انتقاد نمی کند.
من دیروز به آن دوست گفتم هر زمانی که در رسانه‌های داخلی افغانستان مطالب انتقادی از کارنامه طالبان منتشر ‌شد، آن‌گاه باور کنید که طالب تغییر کرده و رژیمی که در آن‌جا حاکم است، مستبد نیست.
نشانه یک حکومت خوب، آزادی بیان و آزادی انتقاد است. در جایی که انتقاد وجود نداشته باشد، آن‌جا حتما استبداد حاکم است. مداحی‌های رسانه‌های داخلی را نیز «اظهار عشق روزانه به دیکتاتور» محاسبه کنید که در تمام رژیم‌های توتالیتار وجود دارد.