پس از ماهها، کش و قوس، تقدم و تاخر و تعقیب و گریز، تیمهای مذاکره کنندهی حکومت و گروه طالبان، بالاخره هفتهی گذشته روی طرزالعمل پیشبردِ مذاکرات، توافق کردند. قرار است امروز بحثهای جدی، رویِ اجندایِ مطروحهی طرفین صورت گیرد.
یکقدم بهجلو رفتن قصههای صلح در قطر، دست آوردی مثبتی برای دوطرف مذاکرهکننده محسوب میشود و این در واقع ایجاد مسیرِ جدید، برای رسیدن به صلح است.
اما؛ آنچه، در بادیِ گپ وگفت رویِ آن توافق همهجانبه، صورت گیرد. بحثِ آتشبس بینِ طرفین است، تداومِ گفتگوها در قطر و تشدیدِ جنگها در افغانستان دودی است که مستقیم، چشم مردم افغانستان را کور میکند.
چنانچه، در ماههای گذشته، در نبودِ توافقِ رویِ آتش بس، چانهزنی رویِ میز تنورِ جنگها، در داخل کشور شعلهورتر، ساخت. چنانچه در یک ماهاخیر بالای صدنفر غیرملکی، توسط گروه طالبان در داخل کشته شد.
در یک پروسهی مثل صلح؛ آنچه مهم است. بحث اعتماددهی طرفین بهمردم است، مردم افغانستان زمانی بهموثربودنِ مذاکرات، باور پیدا میکنند که رابطهی مستقیم بین ادامهی گفتگوها و عدمِ تشدیدِ جنگها برقرار گردد.
در غیر اینصورت، ادامهی مذاکرات بینالافغانی، در قطر بهمعنایِ گوشتِ دمِ توپشدن، مردم در افغانستان تلقی میگردد.
چنانچه؛ موضعِ برحق دولتِ جمهوری اسلامیِ افغانستان، نیز در قدم نخست، آتشبس و بعد رفتن رویِ میز و حلاجیکردن گرههای کورِ اختلافات با مخالفین مسلح نظام جمهوریت است. و مردم افغانستان با این سیاست همسو و همنظر است.
درعدم ایجاد یک آتشبس همهشمولِ فکر کنم مسیر که طالبان، برای تحققِ صلح، در پیش گرفتهاند الزامن از ترکستان سر بیرون خواهد کرد و هر روز سناریویِ از کشته، پشتهساختنِ مردم افغانستان توسط اینگروه تکرار خواهد شد.
