افغانستان بعد از ۹۷ سال، چقدر استقلال دارد؟

بزرگداشت سالروز استقلال افغانستان را در حالی برگزار می نماییم که نیروهای ۳۷ کشور خارجی خودسرانه دست به هر نوع عمل جنایتکارانه ای که بخواهند می زنند

استقلالی که مردم ما خواهان آن هستند به این معنا است که کشورمان بتواند در مدیریت درونی و در حفظ منافع و مصالح مردم و شهروندان خویش متکی به اراده و فکر و تدبیر خویشتن باشد و در یک کلام آمریکا و انگلیس و دیگران برای ما تصمیم نگیرند، رییس جمهور و رییس اجرایی، پارلمان و در کل دولتمردان ما معاش بگیر آنها نباشند.

۲۸ اسد سال ۱۳۹۵ خورشیدی، ۹۷ سال از آن روزی می گذرد که در اواخر سال ۱۲۹۷ هجری شمسی امان الله خان پس از مرگ مرموز پدرش امیر حبیب الله خان بجای او به قدرت رسید و در حالیکه شمشیر برهنه ای را به کمر بسته بود در مسجد عیدگاه کابل در محضر شهروندان پایتخت، مقامات دولت و سربازان، افغانستان را کشوری مستقل اعلام کرد و از بریتانیا خواست تا استقلال افغانستان را به رسمیت بشناسد.

۹۷ سال قبل فرزندان آزاده و فداکار ما در وطن با دادن قربانی های گرانبها توانستند استقلال سیاسی این کشور را از خطر تجاوز بیگانگان حفظ کنند و با جنبش دلیرانه خود سرمشق دیگر ملل استعمار زده مشرق واقع شوند. لذا از این روز مهم بنام سالروز استقلال کشورمان تجلیل می نماییم . اما استقلالی که فقط نامش را شنیده ایم و آن را در رویدادهای زمانه می بینیم.

۹۷ سال گذشت ولی هنوز هم افغانستان در حال سوختن میان آتش است. لحظه ای نیست که بمبی منفجر نشود و یکی را از آرزوهایش محروم نسازد. بیش از ۳۰ سال است که افغانستان جنگ بوده و تاکنون هم هست. حال در جستجوی آن باید بود که استقلال چه معنی می دهد…

نود و هفتمین سالروز استرداد استقلال افغانستان از استعمار انگلیس را در حالی تجلیل می کنیم که فقر و بدبختی، آوارگی، بی خانمانی، درد و رنج و مشقت هزاران انسان بیگناه این سرزمین، علی الخصوص جوانان، سیر رو به افزایش خود را سپری می کند.

بزرگداشت سالروز استقلال افغانستان را در حالی برگزار می نماییم که نیروهای ۳۷ کشور خارجی خود سرانه دست به هر نوع عمل جنایتکارانه ای که بخواهند می زنند. بمباران های هوایی خودسرانه نیروهای آمریکایی و متحدان شان در گوشه و کنار کشور، نمونه های بارزی از این خودسری ها است.

تجاوز به حقوق زنان، خودسوزی دختران، رشد روز افزون کشت و قاچاق مواد مخدر، اختطاف اطفال، ترور، اختناق، تورم اقتصادی، فساد اداری، بالا رفتن پی هم نرخ مواد ارتزاقی و بی کنترل شدن بازار اقتصادی افغانستان، بی امنیتی سرتاسری به شمول بی امنیتی در پایتخت، شهرهای بزرگ و شاهراه ها، تزلزل و پاشیدگی در اردو و پولیس، این حقیقت را دیگر کاملا در عمل به اثبات رسانیده که ابرقدرت ها بار دیگر نخواسته اند تا افغانستان یک کشور مستقل باشد.

استقلالی که امروز از آن سخن می گوییم رایگان بدست نیامده و خون های زیادی در این راه ریخته شده است و جانبازی و فداکاری های افغانستانی های قهرمان این نعمت بزرگ را نصیب ما ساخته است اما شیطان استعمار و خیانت های برخی دولت ها همیشه در کمین کشورمان بوده است و برای بدست آوردن منافع شان حاضر اند هر اقدامی علیه دولت و ملت افغانستان انجام دهند.

در پاسخ به کسانی که مدعی اند وجود خارجی در راستای بازسازی کشور تضادی با استقلال افغانستان ندارد باید گفت: پس از گذشت قریب به یک قرن از واقعه استقلال افغانستان، اکنون مردم ما می دانند که استقلال یک مفهوم است که در شرایط متفاوت معنای مختلف را برمی‌تابد. لذا این سخن هر افغانستانی است که استقلالی که مردم ما خواهان آن هستند به این معنا است که کشورمان بتواند در مدیریت درونی و در حفظ منافع و مصالح مردم و شهروندان خویش متکی به اراده و فکر و تدبیر خویشتن باشد. و از سوی قدرت های بیرونی و یا مجموعه‌های خارج از ‌آن قلمرو و جغرافیایی تحت فشار قرار نداشته باشد که باید چه کند و چه نباید بکند. و در یک کلام آمریکا و انگلیس و دیگران برای ما تصمیم نگیرند و رییس جمهور و پارلمان ما معاش بگیر آنها نباشند.

از سوی دیگر باید متذکر شد که یاد بود خاطرات جانباختگی های اجداد ما گویای این حقیقت است که بدون داشتن برنامه ملی و مردمی و نمیتوان به استقلال و آزادی حقیقی دست یافت و اگر دولتمردان ما واقعا به فکر به دست آوردن استقلال افغانستان هستند باید هر لحظه مردم را در کنار خود احساس نمایند و بخاطر منافع شخصی منافع ملی خود را به بهایی اندک نفروشند و غیرت افغانستانی بودن خود را حفظ نمایند.