برکناری های اتوبوسی و هزار و یک اما و اگر
توافق با حزب اسلامی باید نتیجه ای ملموس و درخور توجه داشته باشد که درحال حاضر چه چیزی بهتر از فراهم کردن بستر برای سران و اعضای ارشد این حزب و تسهیل در امر دست درازی به خوان گسترده ی حکومتی و تناول خون مردم ملکی
درحالی که فساد اداری اعم از زد و بندها، باند بازی، لابی گری، رشوت خواری و تبعیض نژادی بجای انتخاب مسلکی و معیاری برای چوکی ها در افغانستان غوغا می کند و به مهمترین دغدغه و معضل جامعه جهانی برای تداوم کمک ها یا قطع امید از قلب منطقه تبدیل شده است؛ اشرف غنی مصروف دغدغه ی دیگری است!
گویا به کار گماردن و انتصاب و تزریق و تلفیق سران حزب اسلامی و برخی چهره های معلوم الحال از این قبیل در چوکی ها و سمت های رده بالای حکومتی، در رأس اولویت کاری ارگ ریاست جمهوری به صورت فوری فوتی قرار گرفته است که چنین آرام و قرار ندارد و…
برای برکناری های اتوبوسی و تعلیق های دسته جمعی شب و روز نمی شناسد و لحظه ای درنگ نمی نماید؛ وگرنه اخراج یا سبکدوش کردن مهره های از قبل سوخته ی شطرنج قدرت در افغانستان یا عده ای فراری که هرگز قصد ظاهرسازی و عوام فریبی را نداشته اند و از ابتدا بار خود بسته اند و رفته اند که دیگر شق القمر نیست!
برای اقدامات محیرالعقول یا گیج کننده ی اشرف غنی از سرک کشی های شبانه به مقر فرماندهی پولیس و بیمارستان ها و مراکز دولتی گرفته تا از دم تیغ گذراندن ناگهانی کارمندان ارشد و کوتاه کردن دست عده ای… از خزانه ی ملی، هزار و یک اما و اگر و نیز به همان میزان دلیل منطقی و غیر منطقی می توان برشمرد:
بسیاری از این افراد از آدرس تیم اصلاحات و همگرایی و دار و دسته ی ریاست اجرایی به حکومت معرفی و وارد ارگ ریاست جمهوری شده اند در نتیجه برکناری پیش از وقت آنان به معنای مخالفت با عبدالله و تایید زمزمه های تیرگی روابط این دو رهبر و به تبع آن حتی نقش بر آب کردن رویای دولت وحدت ملی است.
دیگر اینکه رییس جمهور در پی بازی با افکار عمومی و جلب نظر موافق عده ای فعال مدنی خام و کم تجربه است که این تعلیق وظایف و سبکدوش کردن ها را به منزله ی چشمان بیدار، گوشهای شنوا و ذهن هشیار اشرف غنی تعبیر می کنند که در راستای خدمت به خلق و شایسته سالاری(!) شب و روز نمی شناسد.
از تمام اینها که بگذریم بهرحال صلح و توافق با حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار باید نتیجه ای ملموس و درخور توجه بدنبال داشته باشد که درحال حاضر چه چیزی بهتر از فراهم کردن بستر برای سران و اعضای ارشد این حزب و تسهیل در امر دست درازی به خوان گسترده ی حکومتی و تناول خون مردم ملکی!
لذا چه خطر برکناری عبدالباری جهانی، اسدالله حنیف، دلبر نظری، سلامت عظیمی، عبدالرزاق وحیدی و همایون رسا از وزارت های اطلاعات و فرهنگ، معارف، زنان، مواد مخدر، مخابرات و تجارت جدی و نگران کننده باشد و چه نباشد؛ باید منتظر ورود یاران گلبدین حکمتیار به جمع ارگ نشینان بود.
