بلخ به حزب اسلامی واگذار می شود

افغانستان را می خواهند کانون بحران جنگ های چند بعدی قرار دهند، طالبان و داعش ابزارهای جدیدی در راستای برنامه های امپریالیزم نو است، طیاره های جنگی امریکا تا چند روز دیگر برای مقابله رویاروی با کوریای شمالی در افغانستان و مشخصا پایگاه بگرام مستقر خواهد شد.

از سوی دیگر طالبان درصدد هستند تا با آغاز عملیات بهاری منصوری بدخشان و قندوز را به تصرف خود درآورند، آنان کوشش دارند تا در یک اقدام وسیع نظامی تاجیکستان را با تهدید مواجه سازند.

این درست چیزی است که امریکایی ها تلاش دارند تا حفاظ امنیتی روسیه را با چالش جدی مواجه بسازند، این اقدام با مهره چینی های جدید در ولایات شمال همراه خواهد بود.

حضور حزب اسلامی در ساختار قدرت معامله های سنگینی را به همراه خواهد داشت، یکی از این برنامه ها کنار زدن عطا محمد نور و جایگزین شدن افراد حزب اسلامی در صدر حاکمیت محلی بلخ است، بیشتر در دهلیزهای لابی گری در لغمان و ننگرهار نام جمعه خان همدرد به گوش می رسد. تلاش ها بر این است تا جنگجویان بیشتری در مناطق شمال افغانستان جابجا شوند، جنگجویانی که به برگشت فکر نمی کنند و تا آخرین نفس می جنگند. این سناریو اهداف مشترک امریکا و افغانستان را در آسیای میانه ترسیم می کند.

تئوری پردازان سیاسی و نظامی امریکا شبانه روز تلاش دارند تا توازن یک جنگ چند زاویه ای را حفظ کنند، آنان عساکر زیادی به افغانستان خواهند آورد و در مقابل جنگ هسته ای احتمالی کوریای شمالی هزینه های گزافی را بر سر یک جنگ فرسایشی متقبل شده اند، طبعا در چنین جنگی لازم است مهره های خشن، جنگجو و غیر منعطف چون حکمتیار وارد صحنه شوند.

درامه نویسان ظهور دوباره حکمتیار در واشنگتن و اسلام آباد بر این باورند که برگشت حکمتیار به افغانستان همراه باشد با یک جنگ روانی و تبلیغاتی…. برای آوردن او از پشت پرده انزوای سیاسی لازم بود تا ماه ها یک بازی نفسگیر روی دست گرفته شود تا حضور او در قدرت کاملا طبیعی و تدریجی صورت گیرد.

آزادی زندانیان حزب اسلامی و ممانعت از رهایی سیزده تن دیگر بخشی از این بازی روانی است که طبیعتا امریکایی ها پس از گذشت چند روز آنها را نیز از مجرای حکومت افغانستان در یک استثنا سیاسب از بند رها خواهند نمود.

این کنش ها حکومت وحدت ملی را نیز دچار تغییرات بزرگی خواهد نمود و جابجایی های گسترده ای در بخش های نظامی و امنیتی پدیدار خواهد شد.

آنچه مهم است روزهای دشوار برای امریکا در افغانستان است، روزهای جنگ در چند سنگر متفاوت و ابزارهای جدید خشونت و طبعا اهداف دشمنان امریکا نیز افغانستان خواهد بود، به تعبیر واضح تر دشمنان امریکا دشمنان افغانستان خواهد بود و افغانستان نیز چه بخواهد و چه نخواهد در همپیمانی با امریکا در مقابل جنگی قرار خواهد داشت که در آن دول بزرگ جهانی و معادله سازان دنیا در مقابل یکدیگر صف آرایی خواهند کرد که بدون شک ما در نقطه ای قرار گرفته ایم که نام آن را می توان نقطه حساس بحران یک جنگ تمام عیار نامید.

در نتیجه می توان گفت، در صورتی می توان افغانستان خود را از یک بحران جنگ نجات دهد که علاوه بر منسجم شدن مردم افغانستان و دور گذاشتن اختلافات داخلی شان زمینه های بدیل جنگ را در منطقه دیگر جستجو نمایند و اهداف نشانه گیری کشورهای متخاصم را تغییر جهت دهند. این ممکن نخواهد بود مگر ایجاد یک اتاق فکر جنگی که در آن با برخی از کشورها همچون امریکا، انگلیس و پاکستان در راستای یک استراتیژی منافع مشترک مفاهمه صورت بگیرد.

مهدی ثاقب