به هم نسلان خودم که روزانه قیمت سیاست های غلط اربابان قدرت را می پردازند!

خبرگزاری رشد- دست کم در یک و نیم دهه پیسین بیشترین قربانی را نسل من و تو “نسل جوان” در نتیجه سیاست های غلط به اصطلاح رهبران سیاسی در کشور پرداخته است. ایا گاهی فکر کردین که اکثریت کل سربازان در خون خفته و سنگردار افغانستان برادران جوان مان استند که روزانه در دفاع از وطن و این نظام نابکار سر میدهند و سنگر نه.
آمار غرق شدگان آواره افغانستانی در دریا سیاه را دیدم بیشترینه اش جوانان و نو جوانان بودند. و قربانی های بیشمار دگر را که همه میدانیم،
وقتی معرکه پهلوانی های سیاسی گرم و سرد می شود متاسفانه اینجا هم قربانی اصلی را همین نسل سرخورده و احساساتی من می پردازد.
دیروز خبر شدم یک جمع از دانش آموختگان جوان به زیارت یکی از همین اربابان قدرت در کابل رفته بودند. این جماعت راه گم کرده در کنار اینکه نیم ساعت را زیر باران پشت درب ارباب سپری کرده اند با تحمل سه بار بازرسی به دربار اون بزرگوار رسیده و پس از تعارف کوتاه ده دقیقه ی به نوبت عکس های یادگاری برداشته و برگشته اند. مثلن این نمایندگان جوان با این کارشان حامل چه پیامی جز بی حرمتی به ساحت هم قطاران خویش و سقوط کردن در دامن زور زر می توانند باشند؟
من به داشتن روابط سالم جوانان با همه شخصیت های سیاسی نه تنها مخالف نیستم بلکه این را حق شهروندی همه و به سود تقویت شعور سیاسی و بالندگی نسل جوان میدانم اما با رویکرد گوسفندی و مظلومانه اش جدن مخالف ام.
من این وضعیت آشفته و نابسامان را برای نسلی که از توانایی های دست داشته اش آگاه نیست بشدت متاثر کننده و درد آورد میدانم.
راه حل بنیادی شاید این باشد که نسل جوان و دانش آموخته کشور بدور از هر نوع گرایش ها و تعلقات تباری و جغرافیای بسیج بشوند و قدرت مشروع خویش را به نمایش بگذارند. البته دوام چنین وضعیتی و سو استفاده از انرژی فزیکی و فکری جوانان، در کنار همه عارضه های دگر بی تردید آینده یک نسل رسالت مند را مزدور رقم میزند و همچنان تداوم سنت اقتدار خانواده را ضمانت می بخشد.
یادمان نرود که این بزرگواران با حفظ احترام به همه ایشان، پس از شهادت قهرمان ملی احمدشاه مسعود، هیچ داعیه ملی و مردمی فراتر از حوزه خانواده هایشان نداشته اند. اگر باور ندارید در یک چشم برهم زدن زندگی سیاسی و اجتماعی احمدشاه مسعود را با این کاخ نشینان ثروت اندوز مقایسه کنید.
هم نسلان عزیزم؛ در نهایت هیچ کاری اگر نمی توانید انجام دهید. سیاست از نوع این که ” بی طرف می مانیم اما بی تفاوت نه” شاید گزینه بهتری باشد برای حفظ عزت و صلابت نسل آینده ساز افغانستان.
بر رسولان بلاغ باشد و بس!