خبرگزاری رشد_کابل: با گذشت هر روز به آغازین روزهای مذاکرات بین الافغانی نزدیکتر می‌شویم، قرار است محل برگزاری این مذاکرات پس از تدویر کنفرانسی از نمایندگان دولت و طالبان مشخص گردد، قطر به عنوان میزبان این مذاکرات خواهد بود.
با این حال کشورهای ازبکستان، اندونیزیا و ناروی نیز از میزبانی این مذاکرات اعلام آمادگی کرده بودند؛ اما سه روز قبل دیدار نماینده ویژه وزارت امور خارجه قطر با مقامات افغان، توافق حاصل شد تا محل برگزاری آن احتمالا قطر خواهد بود.
با این حال قرار است طی دو هفته‌ی اخیر این مذاکرات وارد فاز عملیاتی گردد و بنا به گفته‌های نمایندگان دو جانب، طی این مدت آتش بس اعلام نشده تطبیق خواهد شد.
اما گروه طالبان هم اکنون حملات تهاجمی اش در سراسر کشور تشدید نموده است، بر بنیاد گزارش‌ها، تلفات ملکی و نظامی شدت بیشتری یافته است و این گروه همچنان از پس منظر خشونت و کشتار در صدد تفوق و برتری جویی در میز مذاکرات می‌باشد.
در همین حال حکومت افغانستان نیز دستور حمله‌ی تهاجمی را از جانب رییس جمهور دریافت کرده بود؛ اما گمان می‌رود که سراب صلح دست و بال حکومت را در حملات پیشگیرانه بسته است.
صفحه‌ی جدید تلفیقی (تشدید حملات و گشایش باب مذاکرات) را که طالبان گشوده است، دست دولت را باز نگهداشته است تا ارگان‌های قوای مسلح با استفاده از فرمان تهاجمی رییس جمهور، اقدام پیشگیرانه نموده و هسته‌های سازماندهی آنان را در سراسر کشور مورد هدف قرار دهند.
واگذاری ابتکار عمل میادین جنگ به طالبان به مثابه برتری آنان در میز مذاکرات صلح می‌باشد، که آنان با استفاده از این برتری در صدد تحمیل نظام اسلامی با تعریف خودشان بالای مردم افغانستان خواهند شد، با این حال توافق به گفتگوی صلح و بالفور تشدید حملات نظامی، در هیچ منطقی نمی‌گنجد مگر اینکه با محاسبه‌ی که آنان در نزد خود دارند از این مجرا بتوانند دو گزینه‌ی وسعت جغرافیا و برتری در میز مذاکرات را تعقیب نمایند، هر چند دولت هم در واکنش به حملات طالبان (قطعه‌ی مرگ) را آماده جنگ نموده بودند.
اما تا کنون که از توانایی‌های این قطعه در سرکوب تروریستان استفاده صورت گرفته باشد خبری در دست‌رس نیست، لذا با توجه به جنگ‌های چندین ساله، به این نتیجه می‌رسیم که یگانه راه رسیدن به صلح با حفظ نظام و دستاوردهای آن، برتری در میدان جنگ است که در طول آن، می‌توان به تفوق و برتری در مذاکرات صلح نیز دست یافت و این تنها گزینه‌ی قابل قبول در برابر منطق طالبانی است.
