تصویر مقتول در دروازۀ قاتل
گروهی از نقاشان کشور به مناسبت هشتم مارچ که دو روز پیش برگزار شد، در جادۀ دارالامان که به اقامت‌گاه گلبدین حکمتیار رییس شاخۀ غیر رسمی حزب اسلامی منتهی می‌شود، تصاویری از حمیده برمکی را نقاشی کرده‌اند.
حمیده برمکی، استاد دانشگاه با شوهرش داکتر مسعود یما و چهار فرزندش در حملۀ تروریستی در سال ۲۰۰۷ که از طرف حزب اسلام صورت گرفته بود، در جادۀ پانزده‌هم وزیر محمد اکبرخان در یک فروشگاه (فاینست) شهید شدند. مسوولیت این حمله را حزب اسلامی شاخۀ گلبدین حکمتیار به عهده گرفته بود.
در همین حال، شماری از کاربران رسانه‌های اجتماعی تصاویر نقاشی شدۀ این بانو در جادۀ دارلامان را تحت عنوان (حمیده برمکی قربانی حمله انتحاری حزب اسلامی) هشتک گذاری کرده‌اند.
شاخه غیر رسمی حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار یک سال پیش به روند صلح با حکومت افغانستان پیوست. پیش از این نیز شمار زیادی از جنگجویان این جریان با دولت افغانستان در جنگ مصروف بودند. اما پس از توافق صلح با دولت افغانستان، گلبدین حکمتیار هر از گاهی از حملات انتحاری به اصطلاح خودش «استشهادی» حمایت کرده است. او در آخرین گفت‌وگویی که با یک رسانۀ خصوصی داشت، وقتی با پرسشی مبنی بر این‌که در حمله‌یی که از طرف حزب شما در فاینست جادۀ ۱۵ وزیر اکبرخان در سال ۲۰۰۷ صورت گرفته بود و شش تن از اعضای خانواده برمکی کشته شده، به این خانواده چه پاسخ دارید؟ هیچ پاسخی نداشت و گفت که باید ابعاد این حمله سنجیده شود. او هم‌چنان از حملات انتحاری ( استشهادی) حمایت کرد. اما شمار زیاد آگاهان این گفته‌های حکمتیار را ناشی از اندیشه‌های تروریست پرورانۀ او می‌دانند که سالهای متمادی با گرو‌های تروریستی چون طالبان تحت حمایت مستقیم سازمان اطلاعات پاکستان همکاری و نزدیکی داشته است.
این یک امر معمول است که به‌سان خانوادۀ برمکی بیش از صدها خانوادۀ دیگر نیز توسط زیر دست و هم‌اندیشان آقای حکمتیار به گلیم غم نشسته‌اند، اما برای کسی که هنوز انتحاری و استشهادی را عمل اسلامی می‌داند و آن را توجیه دینی می‌کند، چه تأثیر دارد؟ آقای حکمتیار کمتر از ۱۴ سال‌ها در تبانی با سازمان‌های اطلاعاتی کشورهای منطقه به‌ویژۀ پاکستان در برابر نظام جدید افغانستان و نیروهای دفاعی – امنیتی جنگید. اما امروز با یک معاملۀ به‌نام صلح از نزدیک‌ترین‌های ارگ و آقای غنی قرار گرفته است. امتیازات خوبی از ارگ برایش می‌رسد، موتر، خانه، اسلحه و …، امتیازات در حالی به گلبدین حکمتیار می‌رسد که زخمی‌ها و بسته‌گان شهید‌های نیروهای امنیتی – دفاعی کشور در بدترین حالت قرار دارند.
کسانی که برای حفظ اراضی و حاکمیت ملی حتا در برابر ملیشه‌های گلبدین حکمتیار در سالهای طولانی مبارزه کردند و شهید و زخمی شدند، امروز فرزندانشان در جاده‌ها تگدی می‌کنند، اما آقای حکمتیار از سفرۀ انعام شدۀ ارگ چنان تغذیه می‌کند که گویا هیچ اشتباهی را مرتکب نشده است، خمی به ابرو نمی‌آورد و منت‌اش گویا بالای مردم زیاد است. در پهلوی آن از حملات به قول خودش استشهاد نیز حمایت می‌کند. به همین دلیل بود که هنگام بازگشت آقای حکمتیار به کابل شمار زیادی از رسانۀ‌های بین‌المللی در عنوان نخست خود او را قصاب کابل، جلاد و تشنۀ قدرت و …، قلم داد کرده‌بودند.
