جنگ و امنیت
امنیت در افغانستان اصلی ترین مقوله ای است که در این سالها وجود داشته است. جنگ علیه تروریزم به منظور برقراری امنیت در افغانستان آغاز شده بود اما این جنگ بعد از مدتی به نظر می رسد که از هدف خود دور شده و اکنون دیگر برای برقراری امنیت نیست. جنگ هایی که باید معطوف به امنیت می بودند اکنون معطوف به تامین امنیت نیستند. جنگ ها حالت دفاعی به خود گرفته اند. طالبان یک قدم پیشتر هستند. آنان حمله می کنند و مناطق را ناامن می سازند، و نیروهای دولت در صدد ماندن در مناطق و تصفیه بر می آیند. طالبان سعی می کنند ولسوالی هایی را از چنگ نیروهای دولتی بیرون بکشند و نیروهای دولتی، تلاش می کنند، بر این مناطق مسلط باقی بمانند. چنین سیاستی در جنگ به معنای تامین امنیت نیست. امنیت زمانی در اولویت جنگ ها قرار خواهد گرفت که هشدارها جدی گرفته شوند. ماه و سالها از حضور نیروهای طالبان به سوی شمال هشدار داده می شد، اما هیچ گوش شنوایی در دولت وجود نداشت، ماه ها از حضور داعش و خطری که از ناحیه این گروه افغانستان را تهدید می کند، هشدار داده شده بود ولی هیچ کسی به این ها توجه نکرده و بسیاری از مقامات گفتند که داعش برای افغانستان هیچ خطری ندارد. از حضور داعش در افغانستان منکر شدند. حال که شمال نا امن شده است و داعش به عنوان یک حقیقت تلخ و دردناک در کشورسر برآورده است، نیز نه برنامه ای جدی برای تامین امنیت شمال وجود دارد و پلان و استراتیژی مشخص و کارآمدی برای مبارزه با داعش.
جنگی منفعلانه در کشور علیه طالبان و داعش جریان دارد. این جنگ به هیچ صورت نتیجه بخش نخواهد بود. این جنگ کاملا به ضرر دولت است. نمونه های کندز، هلمند، بدخشان و فاریاب همه نشانه هایی از یک جنگ بدون استراتژی و منفعلانه دارد. در هیچ یک از این جنگ ها دولت افغانستان ابتکار عمل را در اختیار نداشته است. واگزار کردن ها و عقب نشینی های تاکتیکی در این ولایات و دیگر ولایات کشور، همراه با هشدارهایی که سال روان سالی پر از جنگ و خشونت خواهد بود، معطوف به امنیت نیست. حتا هشدارهای دولتمردان که در این سال نباید در انتظار امنیت نشست، خود امنیت روانی شهروندان را تخریب خواهد کرد.
جنگ منفعلانه دولت علیه طالبان، با بی برنامگی کشورهای خارجی حاضر در جنگ علیه تروریزم، تشدید شده است. این کشورها نیز روزی از توانایی دولت افغانستان در مبارزه با طالبان می گویند و روزی دیگر از ضعف و ناتوانی این دولت در مبارزه با دهشت افگنی و ناامنی. همان گونه که ریاست جمهوری زمانی خود پروسه انتقال را رهبری می کرد و از توانایی دولت و نیروهای نظامی افغان اطمینان می داد و اکنون از اثرات نامطلوب خروج خارجی ها سخن می گوید. همان گونه که مقامات در وزارت دفاع به جای اینکه پاسخی قانع کننده به خاطر عقب نشینی های اخیر نیروهای دولتی در مقابل طالبان داشته باشند، از این عقب نشینی ها دفاع کرده و آن را برای آینده نیروهای دولتی مفید دانسته است.
علاوه بر همه اینها، نهادهای امنیتی که با سرپرست ها اداره می شوند، از نگاه رهبری و مدیریت در وضعیت بدی قرار دارند. اثرات نامطلوب سرپرستی در ادارات امنیتی به وضوح قابل مشاهده است. منتظر ماندن برای اینکه طالبان از کجا سر بر می آورند و حمله می کنند، برای مردم افغانستان کاملا خسته کننده شده است. نیروهای دولتی باید در موضع برتر قرار داشته باشند، نه اینکه منتظر حمله طالبان باشند و آماده تحمل تلفات و عقب نشینی های تاکتیکی.
جنگ در بغلان و هلمند و… باید از این حالت بیرون شود. این حالت در کوتاه مدت و دراز مدت کاملا به ضرر دولت است.
