حمایت شهروندان؛ انگیزه برای نیروهای امنیتی و دفاعی

بعد از توافق دوحه بین ایالات متحدۀ اَمریکا و گروه طالبان، امیدواری برای رسیدن به یک صلح سراسری در میان شهروندان افزایش یافته بود. این خوش‌بینی و امیدواری دیری نپایید که نا امیدی جای آن را گرفت و حتی باورمندی به صلح پایدار به دلیل افزایش خشونت‌ها از طرف گروه طالبان از بین رفت. معلومات امنیتی نشان می‌دهد که تلفات غیر نظامیان و نظامیان پس از توافق‌نامۀ دوحه افزایش یافته و این نشان‌دهندۀ آن است که گروه‌ طالبان یا تمایلی به صلح ندارند و یا اینکه اجازۀ ندارند تا جنگ را خاتمه دهند. آمارها نشان می‌دهد که بعد از رهایی زندانیان طالبان از زندان‌های افغانستان، پس از توافق‌نامۀ دوحه؛ بیشتری از این زندانیان به جبهات جنگ برگشته و رهبری طالبان با این محاسبات ‌می‌خواهند که جنگ را شدت ببخشند و از راه نظامی بر میزه مذاکراه غلبه نمایند.
آنچه شهروندان کشور می‌خواهند، صلح پایدار است و از طرف‌های درگیر خواهان توقع کاهش‌ خشونت‌ها را دارند. نیروهای امنیتی و دفاعی کشور در یک سال پسین متاسفانه بیشترین تلفات را داشته و در عین حال حملات هدف‌مندانه طالبان نیز افزایشه پیدا کرده و این حملات هدف‌مندانه باعث خاموشی صداهای فعالان جامعه مدنی، رسانه‌ها و زنان شده است. آنچه واضح و هویدا است، اینست که نیروهای امنیتی و دفاعی در یکسال پسین شجاعانه و هدف‌مندانه حملات شورش‌گرایانۀ طالبان را پس زده و از شهروندان کشور به صورت قاطع حمایت نمودند. امید می‌رود که شهروندان کشور در حمایت از نیروهای امنتی و دفاعی کشور با همت بلند حمایت همه جانبه نمایند.
مقامات امنیتی کشور در چندین ماه گذشته نیز از حملات هدفمندانه طالبان ابراز نگرانی کردند و به گوش جهانیان رسانیدن که طالبان صلح نمی‌خواهند و تلاش می‌نمایند تا خواسته‌های‌شان را از طریق زور به شهروندان کشور بقبولانند. احمد ضیاء سراج رئیس عمومی امنیت ملی افغانستان در کنفرانس خبری این هفته در کابل گفت که طالبان آمادگی برای جنگ می‌گیرند. او می‌گوید که طالبان در حال جمع‌آوری مزارع کوکنار استند و تلاش می‌نمایند جبهات جنگی خویش را از طریق معاملات کوکنار گرم نگهدارند. آنچه مقامات امنیتی به ویژه رئیس عمومی امنیت ملی کشور که در واقع رئیس اطلاعات امنیتی و بانک اطلاعاتی نیز است، اظهار می‌دارد به این مفهوم است که از عمق قضایا خبر دارند و نشان‌دهنده آن است که طالبان روی جنگ تمرکز دارند و این تناقض در عملکرد و تعهد این گروه را نشان می‌دهد. آقای سراج گفت که نیروهای دفاعی و امنیتی کشور نیز در عین حال آمادگی دفاع کامل از نوامیس و دست‌آوردهای امنیتی، سیاسی و اقتصادی کشور را دارند. حمدالله محب مشاور امنیت ملی افغانستان نیز از گراف بلند خشونت‌ها ابراز نارضایتی کرده و می‌گوید که با طرف‌ طالبان و اَمریکا نیز در دوحه سر گرم مذاکراه استند و نگرانی خویش را با هر دو طرف بابت افزایش خشونت‌ها در میان گذاشتند. او می‌گوید دولت جمهوری اسلامی افغانستان آماده‌ای هر نوع همکاری در پروسۀ صلح است و تمام اقشار افغانستان باید خود را در صلح ببینند. او می‌گوید که حکومت برای رسیدن به صلح آمادۀ هر نوع قربانی است و نباید این موضوع سبب شود تا گروه‌های مخالف از وضعیت استفاده نموده، اهداف شوم خویش را بر شهروندان افغانستان بقبولانند.
یکی از بحث‌های مهم اینست که پیچیدگی پروسۀ صلح افغانستان به صورت واحد بدست افغان‌ها نیست و کشورهای زیادی در این پروسه دخیل استند و خواهان ایجاد منافع ملی خود در این روند می‌باشند. سیاسیون کشور چه درون نظام و چه در بیرون از نظام باید برای رسیدن به صلح پایدار با هم از نزدیک کار نمایند و نگذارند تا گروه‌ها، کشورها و افراد مشخص سرنوشت آیندۀ شان را بدست بگیرند. برای سیاسیون است تا از وضعیت موجود به نفع کشور استفاده نمایند و نگذارند تا تاریخ دوباره تکرار شود و باز برگردیم به عقب و از صفر شروع نماییم. نشست پیش‌روی استانبول می‌تواند به عنوان یک نقطۀ قوت برای سیاست‌مداران بدل شود تا تمام خواست‌های شان را واحد ساخته و برای منافع علیای کشور برنامه‌ریزی نمایند. این برنامه‌ریزی می‌تواند برای نسل‌های آینده الهام‌بخش بوده و دیگر اجازه فعالیت به گروه‌ها، افراد و کشورهای بیگانه ندهند.
با توجه به آنچه در بالا نگاشته شد و اطلاعات امنیتی نشان می‌دهد، بعد از توافق‌نامۀ صلح ایالات متحدۀ اَمریکا با گروه طالبان، ۲۴ درصد حملات گروه طالبان بر شهروندان و نیروهای امنیتی و دفاعی کشور افزایش یافته است. بناءً توقع می‌رود تا شهروندان و حکومت در یک صف واحد قرار بگیرند و نگذارند تا گروه طالبان با جنگ و دهشت باعث ایجاد رعب و وحشت شوند. حمایت شهروندان از نیروهای امنیتی و دفاعی کشور می‌تواند، برای این نیروها امید و انگیزه ببخشد تا بتوانند بهتر از مقدسات کشور دفاع نمایند.