درمانده گی حکومت توافقی ائتلافی

 
وضعیت موجود دیر یا زود قابل پیش بینی بود، چنانچه طی مدت همین یک سال بارها گفتیم و نوشتیم. گفتیم: ماهیت این ائتلاف دو تیم انتخاباتی هیچ ربطی به دولت وحدت ملی ندارد و این سیستم معیوب، سیاست رازآلود، آجندای شخصی و رهبری غیر ملی نمیتواند دوام بیآورد.
درمانده گی رهبری این ائتلاف برای همه کاملاً مشهود بود و اگر جان کری نمیرسید، این وضعیت زودتر میرسید، تا اینکه سرانجام در آخر دو سال، رویا رویی آشکارای رهبران این ائتلاف، آخرین میخ را بر تابوت حکومت ائتلافی کوبید.
حکومتی که دو سال تمام، عمر یک کشور سخت نیازمند را در کشمکش، انحصار طلبی، خود محوری و در یک بن بست درونی، سخت ترین ضربات را بر پیکرۀ افغانستان در حال گذار وارد کرد.
این ائتلاف نه تنها هیچگاهی به دولت وحدت ملی نرسید، که حتی میان تقسیم قدرت و مشارکت در چارجوب دولت وحدت ملی نتواستند فرق قائل شوند.
بیش از این ادامۀ حیات این حکومت مریض، غیر ممکن، غیر مشروع و غیر قابل تحمل می باشد و هیچ نیرویی نمیتواند ادامۀ این وضعیت را تضمین نماید.
تطبیق مو بموی توافقنامه در محور تغییر نظام سیاسی، یگانه گزینۀ رسیدن به تشکیل دولت ملی میباشد که هیچ بدیلی ندارد.
میکانیزم این تغییر مهم نیست، لویه جرگه باشد یا هر میکانیزم دیگری، آنچه حیاتی است، آماده شدن ذهنیت ها، زمان و نفس خود تغییر نظام سیاسی است تا دیگر هیچ مستبدی قادر به غصب قدرت فساد آور نگردد و همه به عدالت برسیم.
ما نیازمند ایجاد ساختار ملی، سیاست ملی و زعامت ملی میباشیم. طرح دولت وحدت ملی را از دل “آجندای ملی” دقیقاً بخاطر رسیدن به ایجاد نظام سیاسی عادلانه برای همه پیشنهاد داده بودیم.

از برگه ی احمد ولی مسعود