ریشه‌ی چنین عمل‌کرد شورای نامزدان در کجاست؟

به یاد داریم که حدود هفت ماه پیش، در اوائل مذاکرات خلیلزاد با نمایندگان طالبان در قطر، بحث اداره موقت و حکومت انتقالی از سوی طالبان مطرح شد.

در آن زمان که گفتگوی برگزاری انتخابات ریاست جمهوری نیز به گوش‌های مردم زمزمه می‌شد، انتشار چنین خواسته‌ی از جانب این گروه، کاملا شوک آور و غیر قابل تحمل بود، لذا رسانه‌های افغانستان و فعالین جامعه مدنی موضع منطقی و حساب شده اتخاذ کردند و در واکنش به این مسئله بسیج مردمی به شمول مردم عوام، واکنش تند و سختی از خود نشان دادند؛ شبکه جوانان و جامعه مدنی افغانستان با انتشار نامه سرگشاده، عنوانی آقای خلیلزاد، ایشان را متوجه پیامد این واقعیت تلخ نمود که کشور افغانستان طی چندین دهه مبارزه با افراط گرایی و تند روان اسلامی، تا زمان حمله مشترک همکاران بین المللی و مردم افغانستان به حاکمیت سیاه طالبان، همواره در برابر آنان ایستادگی نموده و طی دو دهه حاکمیت دموکراسی در کشور نیز قربانی‌های مردم افغانستان و نیروهای امنیتی ما در امر مبارزه با هراس افگنی بی شمار و فداکارانه بوده است، در این اعلامیه تذکر داده شد که تفاهم با گروه تروریستی که مبنای شورش و هراس افگنی شان ریشه‌ی استخباراتی و ایدئولوژیکی دارد امر خطرناک و غیر قابل قبول مردم افغانستان است.

زیرا این مردم در همکاری با نیروهای ائتلاف بین المللی در حمایت از نظام و حفظ دستاوردهای هفده ساله قربانی‌های بی شماری داده است که حاضر نیستند تحت هیچ عنوانی خطوط اساسی و ارزش‌های نوین، به عنوان پیش پرداخت مذاکرات صلح به مذاکره گرفته شود، رسانه‌های کشور نیز ضمن برآورد دیدگاه عمومی مردم افغانستان، نظام و قانون اساسی را از موارد غیر قابل مذاکره اعلان نمودند و سرسختانه از این موضع دفاع نمودند.

با در نظرداشت همین واکنش‌های مردمی بود که به ظاهر امر، گروه طالبان این خواسته شان را دوباره مطرح نکردند و سکوت را ترجیح دادند، آقای خلیلزاد در جواب این نامه سرگشاده خطاب به مردم افغانستان در توئیتر خود نوشت که مذاکره در مورد زمان خروج نیروهای بین المللی و انفصال طالبان از صف القاعده و جهادیسم جهانی موضع بحث است، در مورد نظام و قانون اساسی افغانستان، مردم افغانستان تصمیم خواهند گرفت و به صراحت اعلان نمود که نمایندگان آمریکا در این مورد بحث ندارد.

اکنون که نزدیک به هفت ماه از آن زمان میگذرد، شورای نامزدان ریاست جمهوری در همین آوان کارزارهای انتخاباتی، تبدیل به بلندگوی طالبان شده اند و از آدرس خود، ساز حکومت موقت و تحریم انتخابات را سر می‌دهند.

به راستی این شورا چرا به چنین عمل نا بخشودنی متوسل شده اند و ریشه‌ی آن در کجاست؟ تا کنون سه بار مذاکرات بین الافغانی در شهرهای مسکو و دوحه را شاهد بودیم که میان اینها و نمایندگان طالبان دائر گردید، در دومین دور این مذاکرات در شهر مسکو، طالبان به اینها گفته بود که اگر شما به خیر افغانستان می اندیشید بیایید با امارت اسلامی همسو شوید و متفقا خواهان خروج نیروهای خارجی شویم، ظاهرا اعضای این شورا که به معامله گری معروف اند، از توان چنین همکاری با طالبان عاجز بودند و به قول معروف نتوانستند به « سویچ‌های بالا » دست بزنند به دلیلی که اینها تحت حمایت نظام و با استفاده از امکانات دولتی و بین المللی به نان و نوایی رسیده اند به همین ملحوظ، پذیرش چنین خواسته‌ی سنگین در توان شان نبود؛ زیرا نیروهای بین المللی هنوز در افغانستان موجود اند و اگر آنها همنوا با طالبان خواهان خروج نیروهای بین المللی می‌شدند.

حیثیت نیم بند شان در تاریخ سیاسی افغانستان دفن خاک می‌شد و از امتیازات دموکراسی نیز محروم می‌شدند؛ لذا با صراحت چنین عمل خطرناک را در همسویی با طالبان انجام داده نتوانستند؛ بنا بر این، احتمال می‌رود که در دیدارهای بعدی شان در پاکستان و دوحه طی توافقی با طالبان همنوا شده باشند که در بستر مناسب فضای انتخاباتی، به بهانه تقلب و تخلفات، انتخابات را تحریم می‌کنیم و از این مجرا ساز حکومت موقت را سر می‌دهیم.

همه می‌دانیم که در شرایط موجود، بدیلی جز انتخابات وجود ندارد، افغانستان طی چندین سال، تجربه‌های تلخی از حکومت‌های انتقالی و موقت دارند، در زمان مجاهدین این تجربه تلخ را به صورت واقعیت عینی نزدیک مشاهده کردیم، تعهد در مکه، جنگ در کابل. هیچ شخص و گروهی به قول و وعده‌های شان عمل نکردند و به محض رسیدن به کابل، مجددا سلاح‌های ثقیله و خفیفه را بر علیه همدیگر فعال کردند و شهر را به تاریک خانه‌ی اشباح مبدل ساختند.

مردم افغانستان تخیل یک حکومت مردمی و دموکراسی را در رویاهای خود می‌پروراند و هر امری که به مردم سالاری منتهی گردد مورد حمایت مردم است. اکنون نسل تغییر کرده است، اشخاصی که در آن زمان طفل بودند هر کدام با تعلیم و تحصیل و سفر به دنیای خارج، جهان بینی جدیدی را متصور هستند.

اکنون دنیای تکنولوژی و رسانه است، هیچ شخصی از وقوف رویدادهای سیاسی بی بهره نیست، سیاسیون آن زمان، نباید تا هنوز با همان نگرش سابق مردم در ترازوی سیاسی وزن کنند، این نسل فریب خوردنی نیست، نظام کنونی و انتخابات مورد حمایت نسل جدید است؛ طی این هفده سال که نیروهای امنیتی و مردم افغانستان با تقبل خطرات مادی و معنوی، نظام را مورد حمایت قرار دادند از این به بعد نیز با اشتراک وسیع شان در انتخابات حمایت بی بدیل شان از نظام را به رخ مخالفین دموکراسی خواهد کشاند.

اشخاصی که اکنون تحریم انتخابات و حکومت موقت را یدک می‌کشند، کسانی هستند که بیشتر شان در همین حکومت وحدت ملی نیز سهیم بودند. در آن زمان که مقام و منزلت دولتی داشتند هیچگاه صدای اعتراض شان در مخالفت با نظام و تقلب و فساد شنیده نشد؛ ولی اکنون که جای خود را در بدنه دولت خالی می‌بینند به انواع و اقسام ابزار حیله و نیرنگ متوسل می‌شوند تا باز هم به صورت آورده زعامت ملی را عهده دار شوند.

لذا قابل یاد آوری است که شورای نامزدان باید بداند، به جای هدر دادن وقت شان روی مسئله تحریم انتخابات و حکومت موقت، طرح و تدوین ارائه برنامه برای نجات افغانستان از کام بحران را روی دست گیرند؛ اینها باید توجه مردم را با مباحث و گفتمان موردی در تمام ابعاد حکومت داری با ارائه یک راهکار معقول جذب کنند؛ زیرا مردم افغانستان هیچگاه در تحریم انتخابات با اینها همگام نخواهند