با گسترش فقر و چالش‌های اقتصادی، اکنون دختران و زنان گدا در شهر فیروزکوه، مرکز ولایت غور به‌گونه‌ی چشم‌گیری افزایش یافته است. نرمه‌گل نُه‌ساله، دختری خردسالی است که دو سال پیش پدرش را از دست داده و اکنون برای زنده‌ماندن خود و اعضای خانواده‌ی هفت نفری‌اش در شهر فیروزکوه به دروازه‌ی خانه‌های مردم می‌رود و خیرات می‌طلبد. او می‌گوید که باشنده اصلی ولسوالی الله‌یار غور است.
نرمه‌گل با درگذشت پدرش، به‌دلیل فقر و مشکلات اقتصادی به شهر فیروزکوه آواره شده و اکنون در وضعیت بد اقتصادی زندگی می‌کند. او می‌افزاید: «ما هیچ چیزی نداریم. به دروازه‌ی خانه‌های مردم می‌گردم، چون لباس نداریم، آرد نداریم و هیزم نداریم. بعضی مردم برایم خیرات می‌دهند، بعضی‌ها هم جواب می‌دهند. پدرم دو سال قبل فوت کرد و من همراه دو برادر و سه خواهر و مادرم زندگی می‌کنم.»
این تنها نرمه‌گل نیست که دشواری‌های روزگار او را به تکدی‌گری واداشته است؛ گلالی، یکی دیگر از دختران خردسالی است که برای زنده‌ماندن خود و اعضای خانواده‌اش، در شهر فیروزکوه مصروف تکدی‌گری و جمع‌آوری آشغالی است.
این دختر خردسال که هفت سال سن دارد، می‌گوید باشنده اصلی ولایت قندهار است و اکنون با هشت عضو خانواده‌اش در گوشه‌ای از شهر فیروزکوه زندگی می‌کنند. خواهر پنج‌ساله‌ی وی نیز برای پیدا کردن لقمه‌نانی او را همراهی می‌کند.
گلالی می‌گوید: «من از ولایت قندهار هستم. اکنون در غور زندگی می‌کنیم. چیزی نداریم. من و خواهر کوچکم مجبور هستیم در شهر و بازار تکدی‌گری کنیم. ما امیدوار هستیم که برای ما کمک کنند.»
چندی پیش سازمان ملل متحد از وضعیت کودکان در افغانستان ابراز نگرانی کرده بود. پیش از آن نیز صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) در ماه قوس سال جاری گفته بود که نزدیک به ۸۷۵ هزار کودک در افغانستان با سوء‌تغذیه‌ی حاد روبه‌رو اند.
مؤسسه حمایت از کودکان (سیف د چلدرین) نیز گفته بود که حدود ۱۰ میلیون کودک در افغانستان به‌دلیل نرسیدن غذای کافی، در وضعیت بد زندگی می‌کنند. این اداره همچنان گفته بود که نُه میلیون و ۶۰۰ هزار کودک روزانه گرسنه می‌مانند و نیاز فوری به مواد غذایی دارند.
زنان متکدی در غور.
شماری از زنان در ولایت غور نیز با روی‌آوردن به تکدی‌گری چرخه‌ی زندگی‌شان را می‌چرخانند. آنان می‌گویند که به‌دلیل گسترش فقر و چالش‌های اقتصادی، ناچار هستند تکدی‌گری کنند.
فاطمه ۶۱ ساله، زنی کهن‌سال غوری است که یک‌ونیم سال قبل به‌دلیل فقر و خشک‌سالی از ولسوالی تازه‌تأسیس الله‌یار آواره شده و به شهر فیروزکوه آمده است. او می‌گوید از طریق تکدی‌گری نیازمندی‌های زندگی‌شان را تأمین می‌کند.
او می‌افزاید: هیچ چیزی نداریم. دو سال قبل از منطقه بی‌جا شدیم، چون که خشک‌سالی بود. هیچ چیزی هم نداشتیم. مجبور شدیم بیایم به شهر. ما نُه نفر هستیم. از وقتی آمدیم هیچ کمی هم دریافت نکرده‌ایم. زندگی ما فعلا به گشت‌وگدایی تیر می‌شود.»
این زن کهن‌سال غوری از قطع‌شدن کمک‌های بشردوستانه‌ی نهادهای امدادرسان در غور نیز نگرانی کرده و می‌گوید که با قطع این کمک‌ها وضعیت مردم این ولایت بدتر شده است.
رعنا، زنی دیگری است که از بام تا شام برای یافتن لقمه‌نانی برای کودکان خردسالش در شهر فیروزکوه مصروف تکدی‌گری است. او می‌گوید: «صبح که از خانه بیرون می‌شوم تا نماز عصر به دروازه‌های دکان‌های مردم و نانوایی‌ها در داخل شهر می‌گردم تا بتوانم یک لقمه‌نانی برای سه دختر و پسر خردسالم پیدا کنم. ما هیچ‌کسی را نداریم و هیچ‌کسی هم برای ما کمک نمی‌کند.»
دلایل و آسیب‌های تکدی‌گری
شماری از باشندگان و فعالان مدنی غور می‌گویند به‌دلیل گسترش فقر و چالش‌های اقتصادی، بیکاری، نبود منبع درآمد و بلند بودن هزینه‌ی زندگی در طی دو سال گذشته، سبب شده است تا آمار گداها به‌ویژه زنان و دختران در این ولایت افزایش یابد.
باشندگان غور همچنان قطع‌شدن کمک‌های بشردوستانه‌ی نهادهای ملی و بین‌المللی در این ولایت را نیز از دلایل افزایش گدایان می‌دانند. آنان از مسئولان محلی طالبان می‌خواهند که به نهادهای امدادرسان اجازه‌ی فعالیت بدهند.
تنها زنان و دختران نیستند که برای زنده‌ماندن‌شان تکدی‌گری می‌کنند؛ شفیق‌الله، یکی دیگر از کودکان خردسال غوری نیز برای زنده‌ماندن اعضای خانواده‌اش در شهر فیروزکوه مصروف تکدی‌گری است. این کودک هفت‌ساله‌ی غوری می‌گوید: «پدرم ضعیف است و کار کرده نمی‌تواند. در خانه هم چیزی نداریم. کسی هم هیچ کمکی به ما نمی‌کند. ما از دولت و مؤسسات می‌خواهیم که برای ما کمک کنند.»
فضل‌احمد، یکی از باشندگان غور از حکومت سرپرست طالبان می‌خواهد که کودکان متکدی را از شهر و بازارهای این ولایت جمع‌آوری کرده و برای‌شان زمینه‌ی زندگی بهتر و آموزش را فراهم نماید.
او می‌افزاید: «گداها در شهر فیروزکوه بسیار زیاد شده است. در هر گوشه‌ای از شهر که بروید حتما چندتا از کودکان و زنان گدا را می‌بینید. ما از حکومت می‌خواهیم که این گداها را مانند دیگر ولایت‌ها جمع‌آوری کرده و برای‌شان کمک‌رسانی کند تا بتوانند زندگی‌شان را سپری کرده و ما شاهد تکدی‌گری در جامعه نباشیم.»
یکی از فعالان مدنی غور هم می‌گوید تکدی‌گری سبب می‌شود که گدایان به‌ویژه کودکان به‌دلیل فقر و چالش‌های اقتصادی دست به کارهای غیرقانونی از جمله سرقت، اعتیاد به مواد مخدر و برخی از کارهای غیرمجاز دیگر بزنند.
مسئولان چه کردند؟
مسئولان محلی طالبان در غور اما از جمع‌آوری گدایان در این ولایت خبر می‌دهند. عبدالواحد حماس، سخن‌گوی والی طالبان در غور در پاسخ به پرسش خبرنگار روزنامه اطلاعات روز گفته است: «در ولایت غور جمع‌آروی گدایان جریان دارد.»
از سوی هم ریاست کار و امور اجتماعی طالبان در ولایت غور از توزیع البسه برای ۲۰۰ نفر از کودکان خیابانی و بی‌بضاعت که پیش از سقوط نظام جمهوریت در پرورشگاه مستوره غوری در چوکات این ریاست مصروف آموزش و پرورش بودند، خبر داده است.
مسئولان طالبان در این ریاست می‌گویند که این کودکان خیابانی و بی‌بضاعت از سوی دفتر یونیسف «وارچایلد» در همکاری با آنان شناسایی و مورد حمایت قرار گرفته‌اند. همچنان برای هر کودک خیابانی و بی‌بضاعت یک کیت البسه و یک تخته ترپال توزیع شده است.
غور در غرب کشور از ولایت‌های محروم افغانستان است که به‌دلیل شدت فقر و تنگدستی، ساکنان این ولایت به‌ویژه زنان و کودکان مجبور می‌شوند به تکدی‌گری رو بیاورند. از افزایش گدایان در برخی از ولایت‌های دیگر کشور نیز گزارش شده است.
