به زودی صاحب یک باب کلینیک می شوید!
اینکه بشنوی در دنیای پر امکانات امروز هنوز مردمانی هستند که از دسترسی به خدمات اولیه صحی محرومند، دلتان به درد می آید؛ اول فکر می کنی گوینده خبر دارد شوخی می کند اما وقتی برای دیدن این مردم راهی محل زندگی آنها می شوی با واقعیاتی روبرو می گردی که باور کردنش سخت است.
با خود می گویی مگر این مردم مال این سرزمین نیستند، مگر این منطقه تا شهرنو چقدر فاصله دارد و خلاصه ده ها مگر دیگر….!
اینکه یا شما عدالت اجتماعی را درک نکرده اید یا عدالت اجتماعی در این سرزمین معنای خاص خود را دارد؛ از پیرمردها و پیرزن ها که می پرسی می گویند در روزهای سخت در کنار رهبرانشان بوده اند و به ندای آنها برای رای دادن لبیک گفته اند اما اینکه چرا امروز رهبران ماها در خانه های اعیانی خود آرام زندگی می کنند و حتی یک مگس هم نمی تواند از لایه های حفاظتی آنها رد شود اما این مردم مورد هجوم پشه های مالاریا قرار گرفته و سر وصورتشان زخمی شده است، سوالی است که جوابی مشخص دارد؛ این سرزمین رهبر ندارد و عده ای خاص از مردم زینه ساخته اند برای رسیدن به قله های ثروت و رفاه!
ایجاست که با خود می گویی زخم پشه ها ممکن است درمان شود اما زخم هایی که رهبران ماها و سیاست گران تو خالی بر پیکر این مردم زده اند هیچ گاه خوب نخواهد شد.
آیا ساکنان شهرک اتفاق که اکنون زخم های سالدانه سالهاست دست و صورت آنها را به نشانی بد بختی و فلاکت زدگی مهر خونین زده است، از همان مردمی نیستند که رنج ها را به جان خریدند تا عده ای کاخ نشین شوند، انگشتشان به جرم رای دادن بریده شد تا نظامی مردم سالار در راس کار قرار گیرد و سرهایشان در جلریز و زابل، غور و شمال کشور بریده و تنشان تیر باران شد اما هیچ گاه میدان را ترک نکردند و به امید روز های خوش در کنار رهبرانی که تصور می شد خردمند هستند ایستادند..!
آری ۶ هزار باشنده شهرک اتفاق بدون شک از جنس همان مردم اند!
اگر این سرزمین زمامدار و رهبر و بزرگ دارد، بیایند بنشیند و توضیح دهند که خون پیسه داران مناطق مرفه نشین کابل از خون باشندگان فقیر شهرک اتفاق رنگین تر است! این سردمداران بیایند و بگویند عدالت اجتماعی که وعده اش را داده بودند کجاست!
نوزادان، کودکان، زنان و مردان شهرک اتفاق در غرب کابل همگی سالهاست که از زخم های سال دانه رنج می برند؛ وقتی برای شنیدن مشکلات آنها به شهرک اتفاق رفتم از این همه بی مسئولیتی دلم به درد آمد. با خود تصمیم گرفتم به عنوان یک شهروند وظیفه دینی و ملی خود را انجام دهم باشد که مصداق این سخن قرآن که می گوید “خداوند سرنوشت هیچ قومی را تغییر نمی دهد مگر اینکه خودشان بخواهد” قرار گیرم.
صبح روز بعد از دیدار با مردم فقیر اما با غیرت شهرک اتفاق به وزارت صحت عامه رفتم و بعد از گفتگو و تلاش زیاد موفق شدم امر ساخت یک کلینیک فوری و عاجل برای تداوی سال دانه را اخذ نمایم.
سپس سری به محل دکتران بدون مرز زدم و با تشریح وضعیت ناگوار مردم شهرک اتفاق از داکتران بدون مرز خواهش کردم برای تداوی سال دانه به شهرک اتفاق بیایند و آنها نیز قول دادند هفته آینده به این مکان بیایند.
صحبت با مسئولین موسسه مبارزه با سال دانه و گفتگو با ریاست محترم صحت عامه در کابل و گرفتن قول همکاری فوری از آنها از دیگر کارهایی بود که برای کمک به مردم شهرک اتفاق می توانستم انجام دهم.
قرار است ۶ نفر برای بررسی علل بروز این بیماری و تداوی بیماران هرچه زودتر از سوی ریاست صحت عامه کابل به شهرک اتفاق اعزام شوند.
تمام این ها در حالی است که اگر حرف های مردم بیچاره شهرک اتفاق شنیده نشود و وعده مسئولین وعده های سر خرمن باشد، به نیروی مردمی خواهم پیوست و با راه اندازی سیل خروشان مردمی در روبروی وزارت صحت عامه بنیان بی عدالتی را ولو با نثار خود خود از بیخ و بن خواهیم کند.
به امید روزی که دیگر هیچ کس قربانی بی عدالتی نشود.!
نویسنده: محمد عارف حیدری
