سفیر افغانستان پشت سرقتل دو دیپلمات

احمد میرویس ناب سفیر افغانستان در ترکمنستان که تازه به حیث سفیر مقرر شده، بعد از کوشش کردن زیاد وظیفه قونسلی افغانستان در مری سیف الرحمن را خلاص ساخته بود و همیشه در فکر جابجایی نفرات مورد توجه خود بحیث قنسل مری بود. سفیر از حلقه مافیای چند نفر از مقامات وزارت خارجه و مقامات دیگر دولت اش در وزارت خارجه نصیر اندیشه معاون وزارت در استقامت مالی و اداری از وی حمایت می کند.

به گزارش خبرگزاری رشد، سفیر در مقابل تقرر خود در این پست پول زیادی به مقامات وعده کرده بود، به همین خاطر وی بعد از پایان دادن وظیفه سیف الرحمن قونسل در مری کوشش می کرد که یک نفر از خودشان را قونسل بسازد در مری تا از طریق وی خواست های خود را تامین کند، همچنین این سفیر از ولایت پنچشیر و شفیق الله قونسل مری از قوم پشتون بود. سفیر کتش چندان جور نمی آید، بخاطری پشتون بودنش. ولایت مری ترکمنستان مرز مشترک زیادی با افغانستان دارد. تعداد زیادی افغانستانی در مری زندگی می کنند و قونسلگری افغانستان از خاطر کار مردم افغانستان و تجارت تیل و گاز پول زیادی بدست می آورد.

احمد میرویس ناب در مشورت معاون وزارت خارجه نصیر اندیشه در فکر جابجایی یک نفر از افراد خودشان بود تا به مقصد پول جمع کردن برسند. دو نفر دپیلمات به نام شفیق الله شفق سرپرست قونسلگری و محمد فارسی کشته شدند. شفیق الله پیش از کشته شدن می خواست فردی به نام سلیم شریف که در سفارت دپیلمات بود را بحیث قونسل در مری تعیین تا به مقصد جمع کردن پول برسد اما بخاطر مخالفت کردن وزیرخارجه نتوانست که نفر خود را قونسل بسازد. بعد از او سفیر از چند نفر خود که در قونسلگری کار می کنند بنام عزیز و فیروز کمک می گیرد و موتر قونسل را خراب می سازد یعنی اشترنک موتر را خراب می کند.

بعد از او سفیر ۱۰ محرم را رخصت اعلان کرده، به طرق مختلف قونسل را تشویق به تفریح می کند. قونسل و محمد فارسی کارمند اش دریوری را یاد نداشته از مری به سوی شهر ترکمن آبات حرکت می کنند و در جریان سفرشان موتر سریع رفته و به دلیل عدم درست کار کردن اشترنک موتر از سرک خارج شده و چپه می شود. بعد از آن سفیر هیچ پشت قصه شان نگشت و فقط جسدشان را به افغانستان فرستاد و در همان روز سلیم شریف را به کمک نصیر اندیشه قونسل ساخت.

حکومت هم در فکر خود اش است و کسی از این ها سوال نمی کند. خدا کند که حقیقت به گوش مردم برسد که بدانند از واقعیت.

کبیر عزیزی