صدای «اشغال» از گلوی غرب!

 

یکی از اساس‌ترین پیش ‌شرط‌های نظام سیاسیِ قانون‌مند یا دولت‌های معاصر را استقلال سیاسی شکل می‌دهد. استقلال سیاسی به معنای حقِ خود ارادیت دولت‌ها می‌باشد که منبع آن‌ را مشروعیت ملی می‌سازد. حق خود ارادیت از سه کنارهء بنیادی نشأت می‌گیرد:
۱. ساختار نظام ۲. رژیم سیاسی ۳. منابع نظام سیاسی
دولت‌ها برای تعیین این سه مؤلفه دارای استقلالیت سیاسی هستند و هیچ دولتی حق تعیین و تحمیل این سه مؤلفه را بر دولت دیگری ندارد. حق خود ارادیت یکی از نخستین ظابطه‌های اصول یازده‌گانهء روابط بین‌الدول به‌حساب می‌آید.
اگر این حق دولت‌ها با مؤلفه‌های بالایی آن توسط دولت دیگری صلب می‌شود و یا نظام سیاسی دیگری استقلالیت سیاسی دولتی را زیر پا می‌کند، در حقوق بین‌الدول به این روی‌کرد واژهء «اشغال» توجیه پذیر می‌شود.
اظهارات اخیر جان کری وزیر خارجهء امریکا در افغانستان مبنی بر تعیین ساختار، اعلان تمدید زمان حکومت وحدت ملی، نحوهء رژیم و منابع دولت وحدت ملی نشانه‌ء آشکار اشغال را از دید حقوق و مناسبات بین‌المللی تبرئه می‌کند.
از سوی دیگر واکنش مدیران و رهبران دولت وحدت ملی در برابر این روی‌کرد «دست‌نشانده‌گی» و به رسمیت‌شناسی اشغال را توجیه‌پذیر می‌سازد.
از دید عرف دپلماتیک، پروتوکول‌های قبول‌شده‌ء‌ فرهنگ دپلوماسی که توسط کنوانسیون «ویانا» تعریف شده است نیز در این سفر آقای کری زیرپا شده است. در این سفر رییس جمهور و رییس حکومت یک دولت در برابر وزیر خارجهء دولت دوم تعهد بر اجرای توافق‌نامهء سیاسی را می‌سپارند. این روی‌کرد در فرهنگ دپلوماسی قدرت و اقتدار «اشغال» را برجسته می‌سازد.

از برگه ی دکتر ملک ستیز