در این شکی نیست که صلح؛ پس از تداوم چهار دهه جنگ در کشور، آرزوی هر فردی است که سایه سنگین هیولای جنگ را همیشه در تمام زوایای زندگی خویش احساس کرده است و در هرقدمش قربانی های بس بزرگی داده است.
جنگ پدیده منفوری است که هر افغان آزاده، به آن نه می گوید و صلح رویایی است که هر تبعه کشور دوست دارد در سایه آن یک زندگی مرفه و به دور از هر نوع دغدغه منفی را داشته باشد.
حالا که کورسوی صلح، در سطح گفتمان های کلان ملی مطرح و امیدواری جدید خلق شده است ملت افغانستان بدون شک از این روند حمایت می کند اما به کدام قیمت ؟
طی بیست سال گدشته اقتدار مرکزی در کشور با دادن قربانی های کلانی شکل گرفته است، پروسه دولت ـ ملتی شدن احاد جامعه موفقانه پیش رفته است، قانون اساسی از آدرس ام القوانین رابطه شهروندان را با قوای سه گانه تسجیل کرده است. تفکیک قوا وجود دارد، قوای مسلح معیاری شکل گرفته است؛ دیپلوماسی خارجی قدرتمند داریم ، ارزش های نوین شهروندی چون آزادی بیان، حق زن ، حقوق بشر، آزادی عقیده و … وجود دارد.
آنچه روی میز گفتگوهای بین‌الافغانی، برای رسیدن به یک صلح واقعی قرار دارد اگر در راستای حفظ ارزش های به دست آمده در این بیست سال اخیر مهندسی گردد تا سایه شوم جنگ از کشور رخت بربنند مورد پذیرش تمام احاد مردم افغانستان است در غیر این صورت معامله و قمار زدن روی این ارزش ها را شبکه سراسری رشد افغانستان یک خیانت ملی قلمداد می کند.
مردم افغانستان در این بیست سال اخیر به یک سری اصول اساسی و بنیادین حکومتداری در سایه جمهوری اسلامی افغانستان دست یافته است اند که عدول از آنها برای تمام شهروندان کشور غیر قابل قبول دانسته می شود.
شبکه سراسری رشد افغانستان پیشنهاد می‌کند که برقرای آتش بس بین طرفین مشروط بر ادامه گفتگوها گردد.
جمهوری اسلامی افغانستان به عنوان نظام حکومتداری ،غیر قابل بحث و گفتگو باشد.
دست آوردهای بیست ساله اخیر و آزادی های فردی و عقیدتی به هیچ وجه به حاشیه کشانده نشود.
توافقات به وجود آمده ضمانت اجرایی داشته باشد و تعهد گروه طالبان را کشورهای ناظر بر مذاکرات صلح تضمین کنند از جمله کشور میزبان و ایالات متحده امریکا تضمین کنند.
