در پکتیا نزدیک به دوصد نفر کشته وزخمی شدند، در غزنی هم انفجار شد و تعدادی کشته و زخمی شدند، همین چند دقیقه پیش در فیسبوک خواندم که چند بمب دستی در مرکز شهر یعنی ده افغانان پرتاب کردند، نمی دانم فردا چه می شود؟ امیدوارم کسی کشته نشود، کسی دستش و یا پایش را از دست ندهد، آرزو دارم فردا و فرداها همه نفس بکشند و زندگی کنند.
نمی دانم نتیجه امضای پیمان امنیتی ما با امریکا چی شد؟ آب شد و رفت زیر زمین یا دود شد و رفت روی آسمان؟
کسانیکه موقع امضای کردن شده بودند جنتلمن های زمانه و جیمزباندهای همه جانبه؛ حالا کجا هستند تا جواب اینهمه کشته ها را بدهند؟
به ما گفتند حکمتیار بیاید همه چیزحل می شود و افغانستان گل و گلزار می شود اما ما گل ها را دیدیم که به گردن حکمتیار انداخته شد و او را داخل قصری در دارلامان جای دادند تا هر چه دل تنگش می خواهد بگوید، ما هم راضی شدیم تا شاید او هم چون سایر رهبران زیر سایه تجمل و دالر و معیشت کیف دنیا را کند اما هنوز هم دیدیم از ختم کشتن ها خبری نیست.
اینجا همه جا بوی مرگ می دهد، راحت کشته می شویم، راحت سر بریده می شویم؛ دشمن هنوز تعریف نشده است، نمی دانیم باید برادر بگوییم یا دشمن ولی هر چه هست بصورت پیدا و پنهانی ده برابر سربازان ما از آنسوی مرزها حمایت می شوند، در داخل هم در اوج بیخیالی مقامات فرزندان مردم دسته دسته به سوی مرگ می روند و این برادران دشمن چقدر راحت می کشند.
بدون نگرانی، کسانیکه مثلا برای اسلام می جنگند، با خوشحالی زیاد و با گلوهای دریده شده از نعرۀ الله اکبر با دالرهای امریکایی و روبل های روسی به خلافت اسلامی خیال پردازی می کنند و آدم می کشند، ما را می کشند تا از ورای منابر خلیفه البغدادی و جنبش های سفارشی دهشت افکن به میدان جنگ در آسیای مرکزی بیندیشند؛ چه پارادوکس زیبایی …..
مهدی ثاقب
