همسایه با خنده آمد و با گریه رفت

ترافیک دیپلماسی میان اسلام آباد و کابل یک ترافیکِ سنگین و نفس گیر و همواره خونین، در طول تاریخ روابط بین اللمل کشورهای جنوب آسیا بوده و سالانه این آمد و شد به کرات و مرات ادامه داشته؛ ولی هرگز تبدیل به یک دیپلماسی حسنه میان دوکشور نگردیده است و هر بار در فردای این دیدار شاهد حملات تروریستی در شهر کابل بوده ایم.

نگاه اسلام آباد به کابل همواره، خصمانه بوده و این برمی‌گردد به عمق راه‌برد خارجی پاکستان درست پس از آن‌که جانب افغانستان در سال ۱۹۴۷ در پیوند به جدایی پاکستان از هند به عنوان یک کشور مستقل رای منفی داد.

این اتفاق باعث شدعمق راه‌بُردی پاکستان در افغانستان در سایه‌ی ایجاد هرج و مرج خلاق در راستای حیات خلوت اسلام آباد و احداث یک دولت ضعیف هم‌سو به پاکستان دیزاین و طراحی گردد.

پاکستان هم‌واره، در تلاش این بوده که هژمونی سیاسی در کابل، داشته و به‌نحوی مسائل افغانستان را در ضدیت با هندوستان سبک و سنگین می‌کنند.

ارتش پاکستان؛ در معیتِ سازمانِ استخباراتی این‌کشور، پشت فرمانِ مدیریتِ و مهندسی عُمق استراتیژیک اسلام‌آباد درکابل دردو حوزه‌ی نظامی و ایدلوژی است به این معنی که در صورت بروز جنگ میان پاکستان و هندوستان یک عقبه استراتیژیک پاکستان در پشت جبهه در خاک افغانستان داشته باشد و ارتش پاکستان به نحوی به دنبال این است که اسلام آباد به عنوان ام القرای کشورهای اسلامی در جنوب آسیا در قد و قامت ایران و ترکیه در خاور میانه مطرح شود.

حملات راکتی امروز؛ دقیقه ریشه در دیپلماسی خونین تاریخی پاکستان دارد، عمران‌خان با بسته‌های تشویقی برای دولت افغانستان، در راستای تقسیم قدرتِ سیاسی بین دولت و گروه طالبان و بیرون‌ساختنِ یک دولتِ عبوری از درون نشست‌های صلح دوحه، آمده بود که  رئیس‌جمهور غنی دست رد به سینه عمران خان زد و خط سرخ دولت جمهوری اسلامی افغانستان، همانا حفظ جمهوریت در سایه‌ی حاکمیت ملی است و این برای پاکستان و اقمار پاکستانی‌ اش چون گروه طالبان در افغانستان گران آمد و عمران خان تحقیر شد.

و در چنین روز مهمی که قرار است چند وزیر کلیدی از فلتر پارلمان افغانستان رد گردد و رای صلاحیت از وکلای مجلس بگیرند، حملات سازمان یافته‌ی موشکی‌را بر شهر کابل توسط  گروه طالبان در شهر کابل، تدارک دیدند. تا ثابت کنند که پاکستان، مخالف یک دولت قوی و سربلند در کابل است.