دو طرفِ مذاکره‌کننده‌ی صلح؛ در شهر دوحه‌ی قطر، پس از ماه‌ها چانه‌زنی‌هایِ فشردهی و نفس‌گیر تا جایی‌که دوامِ این گفتگوها زیرِ سوال رفت. بالاخره روی کارشیوه‌ی دومِ مذاکرات و رفتنِ اجندایِ گفتگوها روی میز چانه‌زنی‌های صلح به یک توافقِ شکننده رسیدند.
روندِ یک قدم به‌جلوِ مذاکرات علیرغم کلی اما و اگرهای که دارد، در میانِ مردمِ افغانستان، یک سری بیم‌ها و امیدهایِ را برانگیخت که افکارِ عمومی در داخل و خارج کشور عمدتن روی این محور به‌چرخش در آمد که صلح به کدام قیمت ؟
آنچه؛ در دوحه اتفاق می‌افتد، یک واقعه‌ی محضِ دیپلماتیک، بینِ طالبان و دولت افغانستان نیست؛ بلکه یک امرِ کلانِ حیاتی است که طرف‌های زی‌ربط این قضیه، مردمِ افغانستان و جامعه‌ی جهانی به‌ویژه هم‌سایگانِ افغانستان است و ادامه‌ی این روند، دور از چشم سایرِ شرکایِ استراتیژیکِ تحققِ صلح، به‌نحوی بازی با حیاتی‌ترین فاکتورِ ختم بحرانِ افغانستان، در تاریخِ سیاسیِ کشور منطقه و جهان است.
مردم افغانستان؛ در این چانه‌زنی‌ها جمهوریت، نیروی های امنیتی و ارزش‌هایِ دمکراتیک دو دهه‌ی اخیر را به‌عنوانِ خط قرمز و توافق، روی یک آتش بس همه‌جانبه از پیش‌شرط‌های ادامه‌ی گفتگوهاست که این موضع، موردِ تاییدِ دولتِ جمهوری اسلامی افغانستان و سرخط کارِ تیم مذاکره‌کننده‌ی حکومتی است.
از طرفِ دیگر؛ گروه طالبان، تداومِ خشونت‌ها را برایِ امتیازگیریِ بیشتر، روی میزِ مذاکره، به‌عنوانِ سیاستِ کلیِ شان پذیرفته اند چنان‌چه دیدیم در این چندماه اخیر، میزانِ خشونت‌ها از جانب این گروه چنان اوج گرفت که فقط در یک ماه گذشته، بیشتر از صد تن عیرنظامی، توسط این گروه در گوشه و کنار کشور شهید شدند.
ازسرگیریِ مذاکرات؛ بیم‌ها و امیدهای را در مردم افغانستان زنده کرد و آن این‌که یگانه امید اکثریتِ مردمِ افغانستان، آمدنِ صلح در کشوراست؛ ولی این آمدن، به کدام قیمت این جاست که نگرانی‌های مردم گل می‌کند .
آیا گروهِ طالبان؛ زیر چتر جمهوریت، خود شان را پیدا خواهند کرد ؟ آیا گروه طالبان خوانشِ قشری شان از دین و مذهب را رها خواهند کرد و دوباره مردم شاهد تکرار دهه‌ی سیاه امارت این گروه بر افغانستان نخواهد بود ؟
آیا طالبان؛ آتش‌بس همه‌جانبه را خواهند پذیرفت؟ و هضم ساختار دولت جمهوری اسلامی افغانستان خواهد گردید و یا طرح دولت موقتی در کار است که ممکن تجربه‌های تلخی دولت‌های عبوری گذشته را زنده خواهند کرد ؟
این‌ها دغدغه‌هایِ اصلیی مردم است، که بایستی پاسخ پیدا کند. مردمِ افغانستان، درست است که از جنگ خسته اند؛ ولی صلح را هرگز با خط سرخ شان که جمهوریت، نیروی های امنیتی و دفاعی، دستاورد های ۲۰ سال اخیر و پاس‌داری از ارزش‌های دموکراتیک و پاس‌داری از حقوق بشر و آزادی‌های فردی و عقیدتی و آزادی بیان قربانی نخواهند کرد.
پس هول نشوید طالبان بایستی با توافق روی آتش بس سرتاسری یک قدمی جدی را در زمینه بردارد و کشتن مردم دست بردارد تا مردم امیدوار شوند.
