جوی خون سربازان از ارگ تا دفاع

پشت دیوارهای ارگ مملو از مادران و پدرانی است که برای نجات سربازان محاصره شده از ارزگان تا پایتخت رنج سفر کشیدند، آیا غنی چنان کَر و وزیر دفاع چنان کُور که فریاد درد را نه می شنوند و نه می بینند؟

به گزارش خبرگزاری رشد، ناکارآمدترین نهادی که با همت حکومت وحدت ملی چنان در فساد غرق شده که حتی خبر از نیروهای خود ندارد، وزارت دفاع است، وزارتی که نامش بیش از هر زمانی تمسخری بر آن است.

وزارت دفاع چنان سرگرم فساد و رشوه و مقامات آن درگیر حیف و میل حقوق نظامیان است که حتی خبر از محاصره ۵ ماهه نیروهای امنیتی در ارزگان ندارد و زمانی که خانواده های این سربازان با رنج کیلومترها سفر به پایتخت برای کمک آمده اند با تکذیب از سوی این وزارت روبه رو شدند.

وقتی امنیتی ترین نهاد کشور بی خبر از نیروهای خود به سر می برد، نمی توان از ارگ انتظار دادخواهی داشت که خود در اختلافات داخلی به سر می برد و از نگاه رییس جمهور هنوز سربازان نفس می کشند، پس چرا باید اقدامی کند؟

وزارت دفاع با نادیده گرفتن خانواده های نگرانِ جان فرزندان خود که ناامیدانه مجبور به پیموندن کیلومترها راه برای رسیده به پایتخت شده اند، مدعی است که فرمانده قول اردو در ارزگان قصد عملیات پاکسازی ساحه را از وجود مخالفات مسلح دارد.

قربانی شدن نیروهای رده پایین امنیتی اتفاق تازه ای برای نهادهای امنیتی نیست، بلکه همواره در هر درگیری فرماندهان نالایقِ معامله گر که حتی تجربه جنگ را ندارند به راحتی نیروهای خود را در میدان نبرد رها می کنند.

با وجود فسادی که این وزارت را در برگرفته است که حتی از حیف و میل حقوق سربازان نیز نمی گذرد باید همچنان شاهد تلافات سنگین نیروهای امنیتی و قدرت گرفتن مخالفان مسلحی چون طالب و داعش باشیم.

از سوی دیگر تجهزات ناکاآمد در مقابل کمبود آذوقه دلیلی دیگر بر محاصره های طولانی است که به مرگ سربازان و یا اسیری آنان می انجامد.

و در مقابل هر سربازی که در جبهه های جنگ می میرد، رهبری قرار دارد بی خبر که با سو استفاده از مقام خود به دنبال پر کردن جیب هایش است.

اگر وزارت دفاع از فساد و مقامات ضعیف تهی می شد دیگر هیچ ولایت و خانواده ای به خود رنگ جنگ و کشتار را نمی دید و هیچ فرزند مدافع این سرزمین در بی خبری و رهایی جان نمی داد.

رییس جمهور که مقامات بی کفایتی را متهمان شکست در جنگ می داند، چرا جوابگویی خانوده های نیست که با مشقت به دنبال نجات جان فرزندان خود هستند و وزارت دفاع را مجبور به اقدام نمی کند؟

ای که صدای مردمش تا ارگ نرسد بلکه اکنون پشت دیوراهای ارگ مادرن و پدرانی است که با اعتماد رییس جمهور و مقامات دفاعی فرزندان خود را برای دفاع از وطن به میدان فرستاده اند و اکنون بعد از ماه ها به دنبال رهایی جان شان هستند، مگر غنی چنین کر شده است که فریاد درد را نمی شنود؟