پوزخندِ وحشتناکِ ملابرادر به کلان‌خواسته‌های مردم افغانستان

پس از آنی‌که امیدی؛ در دلِ مردم افغانستان، جوانه زد مبنی براین‌که گروه طالبان، پس از دودهه‌ی آزگار، دست از خشونت و دهشت بر می‌دارند وجایِ چکاندنِ ماشه‌ی تفنگ،  دستِ صلح و دوستی به سویِ دولت و مردم افغانستان دراز می‌کنند.

این‌گمانه؛ زمانی بیشتر، تقویت شد که گروه طالبان با امریکا روی توقف جنگ با این گروه توافق کرد وپایِ شروع گفتگوهای بین الافغانی، مُهر تایید گذاشتند و مذاکراتِ بین‌الافغانی، میانِ تیم مذاکره‌کننده‌ی دولت جمهوری اسلامی افغانستان و نمایندگان این گروه در شهر دوحه‌ی قطر شروع شد و پس از تقریبن دو‌ماه چانه‌زنی‌های نفس‌گیر میانِ دوتیم مذاکره‌کننده روی آجندای گفتگوها توافق کردند و تیمِ حکومت، به کابل برگشت و ملابرادر معاونِ دفترِ سیاسی گروه طالبان در راس یک هییٔت بلند رتبه مستقیمن به اسلام آباد رفت.

اما اظهاراتِ اخیرِ ملابرادر در پاکستان؛ آب پاکی‌را رویِ دستِ مردم افغانستان،  ریخت و دوباره امیدِ مردم‌را به‌یاس تبدیل کرد که گروه طالبان به ‌دنبال تحققِ صلح درافغانستان  نیستند بل‌که به‌دنبال شعلعه‌ورشدنِ آتشِ بیشترِ جنگ در کشور هستند.

تعریفِ خطِ سرخِ در مقابلِ خطوطِ سرخِ مردمِ افغانستان، از آدرسِ گروه طالبان در واقع دشمنیِ صریح و آشکار با مردم افغانستان محسوب می‌شود.

ملا برادر؛ در اظهارات اخیر خویش، در پاکستان گفته است که  دست‌آوردهای این‌گروه در بیست‌سالِ اخیر خط سرخ است و سرِ سوزن، از خواسته‌های سیاسیِ امارت، عقب‌نیشینی نمی‌کنیم.

چنین اظهاراتی، در واقع مقابل‌شدن با کلیتی، به نام مردمِ افغانستان است. مردم افغانستان  پای صحبت‌هایِ صلح با این گروه امضا کردند که دست‌آوردهای بیست‌سال اخیر درحوزه‌های تحقق ارزش‌هایِ دموکراتیک، حقوق بشر، آزادیِ بیان و احقاقِ حقوقِ اقلیت‌ها و آزادی‌های فردی و مدنی قربانی نگردد.

آنچه؛  که ملابرادر در پاکستان گفت در واقع دهن‌کجی صریح و پوزخندی وحشتناکِ  وکمیک به کلان‌خواسته‌های مردمِ افغانستان محسوب می‌گردد و چنین موضع گیری‌های سبک‌سرانه پروسه‌ی صلح را به‌شدت آسیب می زند.

منویاتِ درونیِ طالبان؛ برایِ مردمِ افغانستان، مهم شمرده می‌شود که آیا این‌گروه ظرفیتِ هضم، در یک ملت و دولت دموکراتیک‌را پیدا کرده اند یا خیر ؟

صحبت‌هایِ اخیر ملابرادر، قطعن پاسخِ منفی، بر پرسشِ فوق حساب می‌گردد.