آیا کرزی دوباره به ارگ خواهد آمد؟
درماه سپتامبر سال ۲۰۱۴ که حامد کرزی از ارگ ریاست جمهوری به خانه دیگری کوچید، هیچ کسی باور نمی کرد که تیم غنی- اتمر براثر یک رشته محاسبات خطا و خیالپردازی های سنتی به گونه ای بازگشت ناپذیر در منجلاب قوم گرایی منسوخ سقوط کند. هیچ محفل سیاسی و سیاسیون حاضر درصحنه به شمول کرزی هم چنین چیزی را گمان نمی زدند.
به حواله همان زمان واشنگتن پست، حامد کرزی درآخرین روزی که ارگ را فردای آن باید ترک می گفت درحضور دپلومات های خارجی شعری از رابرت فراست شاعر امریکایی را زمزمه کرده بود:
«اما وعده هایی است که باید به آن ها عمل کنم و فرسخ ها راه در پیش است، پیش از آن که به خواب بروم.»
دیری نگذشت که وی نه حامی دولت داکترغنی باقی ماند و نه مطابق وعده ای که داده بود، «ساکت» ماند. بعد از ریاست جمهوری، سفرهای منطقه ای کرزی به چین، روسیه و هند آغاز شد و باری پس از بازگشت از روسیه صریح اعلام کرد که تصمیم دارد امریکا را از افغانستان برون براند. از قضا، دگرسانی های دراماتیک درحوزه افغانستان پدید آمد. تئوری تنگ تر کردن گام به گام محاصره امریکا از سوی روسیه و چین کرزی را به یک چهره چند منظوره سیاسی درسطح منطقه تبدیل کرد. زمینه داخلی نیز برای گردش و رزمایش کرزی فراهم شده است.
اکنون امریکا وناتو در مبارزه با حامد کرزی در کارزار انتخابات پیش رو با بزرگ ترین چالش رو به رو اند. چه کسی را باید در برابر وی قرار داد؟ علاوتاً اردوگاه فراگیر ضد طالبان، به محوریت شورای نظار وجمیعت که با اتمر و تیم گذشته گرای غنی درافتاده اند، قرار است بار دیگر با کرزی و شبکه های هم مدار وی متحد شوند. علی احمد جلالی و داکترغنی دیگر حریف کرزی نیستند مگر این که به زور بر اریکه قدرت تحمیل شوند و اعمال چنین جبری درتوان امریکا نخواهد بود. تنها چهره ای که یک گام جلو تر از کرزی نقش باز خط اول خواهد بود، غیراز استاد سیاف کس دیگری نیست که حلقه وصل همه گانی به شمار می رود. هرگاه کار به استفاده از زور بکشد، حامد کرزی نسبت به هر زمان دیگر از نظر نفوذ و حربه های سخت افزاری قوی تر به نظر می رسد.
