اختلافات درونی، بن بست صلح
امروز در مسایل کلان امنیتی ما چند نفر بیشتر تصمیم گیرنده نیستند و بخشی از افراد حکومت، حتی در مسایل مشورتی هم دخیل در قضایا نیستند، چه رسد که در مسایل بزرگ اجرایی دخیل باشند
به گزارش خبرگزاری رشد؛ در حالیکه در آستانه نشست سوم مذاکرات به اصطلاح صلح با حرب اسلامی قرار داریم، صلح افغانستان به داستانی دنباله دار مبدل شده است که در زمستان امسال سر و صدای زیادی به پا کرد و با دخالت چین و آمریکا مردم افغانستان خوشبین بودند که صلح در افغانستان تامین خواهد شد. اما در حالیکه قرار بود درهفته اول ماه مارچ سال روان دیدارهای مستقیم میان حکومت و طالبان انجام شود، وارد هفته دوم می شویم و هیچ چراغ سبزی از سوی مخالفین مسلح افغانستان دیده نمی شود و از سوی دیگر اختلاف نظرها در راس حکومت افغانستان میان مقام های حکومت باعث شده است که مردم نگران شوند و به آینده خوش بین نباشند.
مسعود ترشتوال سخنگوی شورای حراست و ثبات، در برنامه «آماج» گفت: بحث صلح، با دو رویکرد قابل تحلیل و بررسی است. یک رویکرد، رویکرد آرمانی مساله است. رویکرد آرمانی این است که هر شهروند این کشور و خارج از این جغرافیا، صلح را یک نیاز فردی، خانوادگی و اجتماعی می بیند. این یک ضرورت بنیادین است و هیچ کس هم با این مساله مخالفت نمی کند. بحث دیگر، بحث صلح در افغانستان است و واقعیت های موجود و الزامات حاکم بر روند مذاکرات، گفتگوها و مساله رسیدن به صلح که در اینجا نیاز به تامل دارد.
وی در خصوص دلایلی که باعث شده است صلح با شکست مواجه شود، بیان داشت: این موضوع، عوامل بیرونی و درونی دارد. اولین اصلی که دلیل بر نافرجام شدن و بی نتیجه شدن مذاکرات است، اختلاف دیدگاه در سطح مدیران کلان نظام سیاسی افغانستان است. امروز در مسایل کلان امنیتی ما چند نفر بیشتر، تصمیم گیرنده نیستند و بخشی از این افراد حکومت، حتی در مسایل مشورتی هم دخیل در قضایا نیستند، چه رسد که در مسایل بزرگ اجرایی دخیل باشند. بنابراین اختلاف دیدگاه سبب شده است که این مسایل بزرگ ملی به بن بست روبرو شود.
ترشتوال، در ارتباط با اختلاف دیدگاه ها ابراز داشت: چند روز قبل رییس اجرایی بیان داشت، کسی که جنگ را با طالبان ناجایز اعلام می کند خود مشروعیت ندارد. این موضوع نشان می دهد که در انتخاب رییس شورای عالی صلح، یک نوع ناگزیری بوده و اجماعی بر سر آن وجود نداشته است. نماینده ویژه رییس جمهور در اصلاحات هم، هر روز بحث آینده تاریک افغانستان را مطرح می کند و همینطور بحث بسیج مردم را در محور مقاومت جدید مطرح می کند. معاون اول رییس جمهور هم به شمال می رود و به دنبال این است که به ناامنی نقطه پایان بگذارد. معاون دوم رییس اجرایی به مناطق هزاره جات می رود و مردم را صدا می کند که جمع شوید. همه اینها نشان می دهد که اجماع و توافق نظر بر سر مسایل کلان ملی، به ویژه مسایل امنیتی در سطح رهبری و قاعده نظام سیاسی افغانستان وجود ندارد و این نقیصه ای بسیار بزرگ است که آسیب آن را مردم می بینند.
سخنگوی شورای حراست و ثبات، معتقد است، ما باید برای مسایلی که در میز مذاکره قرار می گیرند، دقت نظر داشته و گفت: حاکمیت ملی، وحدت جغرافیایی، منافع قربانیان افغانستان، قانون اساسی افغانستان، دستاوردهای چهارده یا پازنده ساله افغانستان، چیزهایی هستند که نمی شود بر سر آنها مذاکره کرد. اینها مسایلی است که نباید در روی میز معامله و مذاکره قرار داشته باشند.
ترشتوال، در خصوص رسیدن به صلح از مسیری صحیح گفت: گامی که حکومت افغانستان، برای صلح برداشته است قابل ستایش است گلایه از حکومت این است که نقشه ای برای رسیدن به صلح وجود ندارد. رهبران باید این نقشه را با احزاب سیاسی افغانستان ، با نهادهای مدنی، زنان، اساتید نهادهای تحصیلی،علما و روحانیون شریک کنند و به یک اجماع میان شهروندان افغانستان برسند. حکومت ابتدا باید با ملت آشتی کنند. مذاکرات زمانی معنا پیدا می کند که یک جایگاه حقوقی را برای خود پیدا کند. کسانی که در جنگ افغانستان دخیل هستند همانها می توانند در صلح افغانستان نیز دخیل باشند. همانطور که جنگ را آورده اند باید صلح را نیز بیاورند.
وی، ادامه داد: ما باید در داخل افغانستان به یک اجماع ملی برسیم، به طوریکه طالبان، یا دشمن همه مردم افغانستان حساب شوند، یا دوست همه مردم افغانستان به حساب آیند. متاسفانه در افغانستان، این روزها، یک طرف سخنرانی می کند و می گوید این دشمن ما است. طرف دیگر می گوید اینها دشمن ما نیستند و جنگ با آنها جایز نیست.
ترشتوال کارکرد حکومت را نقد کرده و بیان داشت: این روزها هر روز، مردم با ناامنی ها تهدید می شوند. گفته می شود سال پیش رو سال جنگ است، ماه حمل آغاز جنگ ها خواهد بود، صلح با شکست مواجه می شود،اختلاف دیدگاه وجود دارد، در ماه سنبله مشروعیت حکومت به پایان می رسد، اصلاحات در نظام انتخاباتی صورت نمی گیرد. هر روز کارشکنی ها صورت می گیرد، از حکومت دو سال می گذرد و ماهنوز مصاحبه های تعیین وزیر داریم. همه این موضوعات مردم رابه وحشت انداخته است و روز به روزآنها را به این حکومت بی باورتر می کند.
