افغانستان؛ جزیره‌ی که اکنون مسیر خود کفایی را می‌پیماید

بعد از گذشت هفده سال خم و پیچ‌های ناهموار، اکنون گامی در راستای آبادانی و توسعه برداشته شده است. افغانستان طی این مدت مسیرهای ناهمگون و سختی را پیمود.

در زمان حاکمیت آقای کرزی فرصت‌های گوناگون اقتصادی در جهت رشد و توسعه کشور مهیا بود، پول‌های باد آورده زیادی در کشور سرازیر گردید.استفاده از این امکانات و منابع، فرد محور بود.

افراد و اشخاص زیادی از این پول‌ها و امکانات استفاده شخصی بردند، ساختمان‌های سر به فلک کشیده و شیشه‌ی در کابل و سائر کلان شهرها از همین پول‌ها احداث شد، شبکه‌های اقتصادی مافیایی شدند، توزیع فرصت‌ها و امکانات صرفا در گرو اشخاص و گروه‌های معدودی بود، آنان با استفاده از وجهه دولتی و ارتباط داشتن با سران دولت، ژیست مخصوص به خود را داشتند، مافیای اقتصادی باعث می‌گردید تا تمام سرمایه‌های ملی را بقاپند و همینگونه هم شد، کمک‌های میلیاردی جامعه ملل، به رشد ظرفیت‌های اقتصادی و زیربنایی افغانستان جهت داده نشد، می‌توان گفت که در این امر، کمترین توجه از سوی حکومت آقای کرزی صورت نگرفت، هر آنچه که در بازسازی خانه‌های ویران شده صورت گرفت، سرمایه شخصی افغان‌ها بود که با درنظرداشت فضای جدید، مردم امیدوارانه به وطن برگشتند و مقدار پولی که در کشورهای خارج به دست آورده بودند مصرف بازسازی مسکن و زندگی خصوصی شان می‌نمودند.

در آن زمان اراده حکومت در امر مبارزه با فساد اداری و جلوگیری از شبکه‌های مافیایی ضعیف و کمرنگ بود، آقای کرزی به عنوان رئیس حکومت، یا نمی‌توانست زمینه‌های فساد را برچیند و یا هم اراده اش را نداشت، خوب به یاد داریم که ایشان در یکی از صحبت‌های خود خطاب به کارمندان دولتی گفت « من نمیگویم رشوه نخورید، بخورید اما پول آن را در داخل افغانستان مصرف کنید» چنین صراحت کلام در تأیید فساد و رشوه، از سوی فرد اول مملکت، بیانگر تراژدی فساد آور است و مخاطب را به یقین می‌رساند که ریشه‌های فساد اداری از ارگ ریاست جمهوری آبیاری می‌شود.

به نظر می‌رسد که آقای کرزی به راحتی می‌توانست کمک‌های میلیاردی جامعه جهانی را به در جهت تأمین منافع عمومی به مصرف برساند، معادن افغانستان و زراعت کشور، دو مقوله‌ی جدی است که اگر دولت آقای کرزی به سرمایه گزاری‌ها در این امور رو می آورد، اکنون شاهد اقتصاد نسبتا پویا و مستقل بودیم.

بندرهای تجارتی و راه آهن‌ها از موارد دیگری است که تسریع روند حمل و نقل کالای تجارتی را به منطقه و دنیای خارج آسان می‌سازد، در اینگونه موارد هم از سوی ایشان توجه لازم صورت نگرفت، در آن زمان مردم افغانستان نسبت به بی بنیادی کمک‌های میلیاردی کاملا حساس بودند، توده‌ی مردم نیز آقای کرزی را از رویه‌ی سرد و بی برنامه اش در قبال این مسایل مورد سرزنش قرار می‌دادند خوب به یاد داریم که در میان بسیاری توده‌ها این جمله جا افتاده بود آنان می‌گفتند « اگر همین کمک‌ها برای نفوس افغانستان در هر نفر به صورت جداگانه توزیع می‌شد، اکنون تمام مردم افغانستان سرمایه دار بودند.»

در هر حالت، فرصتی که در آن زمان به وجود آمده بود کاملا از دست رفت و افغانستان از این به بعد، شاهد چنین پول‌های باد آورده نخواهد بود، در حالت فعلی، کشور ما نیازمند طرح و ابتکار جدید است تا مسیر توسعه و رشد اقتصادی را بپیماید، مردم افغانستان تا کنون از بحران‌های گوناگون عبور کرده اند، آنچه که سبب بحران‌های مختلف اقتصادی و رنج‌های سیاسی بوده است، عدم انگیزه در راستای استقلالیت اقتصادی و بی باوری به خود کفایی بوده است. ریشه‌ی این بحران‌ها در نبود انگیزه و بی برنامه‌گی گره خورده است.

افغانستان سرزمین فراموش شده نیست، هم اکنون چندین کشور دنیا به دلیل اهمیت این کشور، با دولت افغانستان در بخش‌های مختلف همکاری دارند، مردم افغانستان متجدد و ترقی خواه اند، رشد و توسعه اقتصادی پایدار از اولویت خواسته‌های مردم است، افغانستان هیچ راهی جز پیمودن مسیر ترقی و پیشرفت در آینده ندارند.

هر کشوری که پیشرفت نکند محکوم به فنا است؛ لذا افغان‌ها با جدیت و با برنامه، خواهان رشد و شکوفایی اند، دولت به عنوان مظهر اراده جمعی، مسئولیت رشد و انکشاف کشور را به عهده دارد، مردم افغانستان در حمایت از دولت خویش جان نثاری‌ها کردند و اکنون نیز درکنار دولت، پا به پای هم این مسیر را می‌پیمایند.

دولت کنونی نیز با توجه به محدودیت‌های گوناگون که فرا راه کشور قرار دارد در انکشاف پروژه های زیر بنایی گام‌های ارزنده‌ی برداشته است، طی یکسال اخیر، شاهد رشد اقتصادی متکی به توان دولت از چشم اندازهای گوناگون بودیم، در بُعد اقتصادی، افتتاح بزرگترین شرکت ذوب آهن، کمک شایانی به رشد اقتصادی افغانستان دارد، فعال نمودن بندرهای تجارتی و ترانزیتی که افغانستان را به جهان وصل می‌سازد، فعال شدن ترانزیت هوایی، صادرات محصولات زراعتی به کشورهای عربی و سائر کشورهای منطقه از مورادی اند که زیربناهای اقتصادی کشور را استحکام می‌بخشند.

افتتاح پروژه‌های انکشافی در بسیاری نقاط کشور، مخصوصا پروژه‌هایی که چند روز قبل در برچی روی دست گرفته شد نشان می‌دهد که ظرفیت رشد اقتصادی و تکامل پروژه های انکشافی در برنامه‌های حکومت مشهود است؛ به همین دلیل می‌توان به آینده‌ی پویا و استقلال اقتصادی خوشبین بود؛ سخنرانی رئیس جمهور در یکی از برنامه‌ها با حضور مقامات عالی‌رتبه حکومت نیز دال بر قاطعیت دولت در امر مبارزه با فساد است.

آقای غنی در مورد شکوفایی اقتصادی گفت که تا سال ۲۰۲۴ کشور افغانستان از لحاظ اقتصادی باید متکی به خود باشد، وی رسیدن به این مرحله را نظارت بر بنادر و گمرکات عنوان کرد تا سیستم حساب دهی شفاف به میان آید و از این مجرا افغانستان می‌تواند بخش ملکی و نظامی خویش را اکمال کند؛ اکنون که این چشم انداز امید بخش به روی مردم افغانستان گشوده شده است، انتظار می‌رود که مردم از برنامه‌های حکومت حمایت نموده و گام به گام قدم‌های موثر در راستای توسعه و خود کفایی اقتصادی برداریم و لازم است که مردم افغانستان در طول رقابت‌های انتخاباتی نیز برنامه‌های کاندیداهای ریاست جمهوری را بشنوند، هر کاندیدایی که برنامه‌ی جامع تر و منطقی تر برای پیشرفت افغانستان ارائه کرد از آن حمایت کنند، زیرا مردم افغانستان به راحتی قوت و کاستی‌های هر تکت را متوجه می‌شوند و متناسب با آن تصمیم خود را در گزینش شخص مورد نظر اتخاذ خواهند کرد.