خبرگزاری رشد – کابل: حکومت‌هایی که به موازات هم شکل بگیرد، بر مبنی علم ریاضی هیچکدام همدیگر را قطع نمی‌کند؛ بلکه بی انتها در مسیر مشخص خویش در حرکت اند که موازات نه تنها همدیگر را قطع نمی‌تواند بلکه در تزاحم و اخلال در روند مسیر همدیگر نیز قرار نمی‌گیرند، اصطلاح حکومت موازی چندمین بار است که از زبان مقامات و سیاسیون افغانستان وارد ادبیات سیاسی شده است، اگر منظور شان از حکومت موازی قطع نمودن و تمام ساختن حکومت دیگر باشد که این اصطلاح با این مورد همخوانی ندارد؛ چون در هیچ جای دنیا دولت در درون دولت شاهد نبودیم بلکه دولت واحد ملی است که دارای جایگاه حقوقی در عرصه داخلی و بین المللی است؛ بنا بر این درون قلمرو واحد با هویت مشخص و تعریف شده‌ی یک سرزمین نمی‌تواند دو حکومت در موازات هم باشد و این امر در مغایرت با عرف کشورها و قوانین بین المللی می‌باشد که امکان چنین امر، به لحاظ سیاسی و حقوقی غیر محتمل است.
عملا اقدام به تشکیل حکومت موازی که هیچگونه تعریف ساختاری از آن ارائه نتوانسته اند توسط تیم ثبات و همگرایی رقم خورده است که این روزها در پی شکست انتخاباتی شان سخت در صدد التیام بخشیدن به زخم‌های ناشی از آن است که به هر در و پیکری می‌کوبند تا به نحوی حضور ملموس شان را در کشور برجسته بسازند؛ لذا به اعضاء محترم این تیم قابل یاد آوری است که اولا چنین اقدام سر و پا کنده در هیچ چارچوبه حقوقی و سیاسی جایگاهی ندارد و دست یازیدن به عملکردهای سبکسرانه جز رسوایی و به نمایش گذاشتن سطح پایین دانش و آگاهی دستاورد خاصی در پی نخواهد داشت، اگر هم با چشم پوشی از موارد فوق به اصول سیاسی و بازی قاعده مند پابند نیستند؛ بهتر بود که اصطلاح حکومت موازی را به حکومت متقاطع الاضلاع و یا از این دست اصطلاحات تغییر می‌دادند که ظاهرا بیانگر عزم راسخ شان در راستای دست یابی به حکومت و تحقق خواسته‌های شان را توجیه می‌نمود، با این هم بر نمی‌تابد که بیشتر از این حول این مسئله نپیچیم، آنچه که از سوابق سیاسی اعضاء این تیم مشهود است، اتکاء به چنین بلواها به جز دستیابی به امتیازات دولتی و سهم گیری در بدنه دولت، خواست دیگری ندارند.
با توجه به پیشینه‌ی سیاسی اعضاء برجسته این تیم، آنان هیچگاه پروای ثبات و نظم آینده کشور را نداشتند، هم اکنون نیز تمام این تلاش‌ها در راستای دستیابی به همان امتیازاتی صورت می‌گیرد که آن را جزئی از حقوق ذاتی شان می‌پندارند، اگر تیم ثبات و همگرایی نگران آینده افغانستان هستند و فرضیه امتیاز خواهی را مردود می‌دانند، چرا در اعلان حکومت شان نحوه‌ی نظام و ساختار، اهداف اساسی از تشکیل شان را به صورت مدون و شفاهی بیان نکردند، نگرانی از آینده افغانستان و تعاملات مثبت در راستای رشد و شکوفایی کشور که توأم با طرح و برنامه‌ی استراتژیک باشد هیچگاه در ضمیر آنان نبوده است؛ بنا بر این به این نتیجه میرسیم که اگر تیم دولت ساز به اعضاء ثبات و همگرایی سهم دولتی قائل شود آنان هیچ اعتراضی نخواهند داشت؛ بلکه بدون کدام برنامه و هدف منتظر پنج سال آینده خواهند ماند تا در صورت شکست مجددا جنجال و بلوا سر دهند.
