تغییر ادبیات سیاسی دولت افغانستان

نشست فوق العاده رییس جمهوری با نمایندگان ولسی جرگه و مشرانو جرگه در روز گذشته، فصل تازه ای را در جنگ علیه طالبان و مبارزه علیه تروریزم  در افغانستان باز کرده است. سخنرانی ریاست جمهوری هر چند نکاتی تکراری داشت و در مواردی نیز تعهد به اجرای وظایفش بود، اما در کل، باب نوینی از ادبیات سیاسی جنگ علیه تروریزم را باز نمود.

اینکه ریاست جمهوری اعضای کابینه اش را به پارلمان معرفی کند، موضوعی نبود که آن قدر اهمیت داشته باشد که جزئی از آجندای یک جلسه فوق العاده باشد، رئیس جمهوری باید اعضای کابینه اش را معرفی و تکمیل نماید و به فرهنگ سرپرستی که با آمدن او رونق یافته است پایان دهد.

اما تعریف او از دشمن ملت و دولت افغانستان، یکی از بزرگترین کارهایی است که در این زمینه شده است. اشرف غنی بخشی از طالبان و القاعده، داعش و شبکه حقانی را مزدوران کشورهای بیگانه و دشمنان مردم افغانستان معرفی کرد. او مبارزه علیه آنها را جزئی از حقوق مردم افغانستان دانست و گفت که در مجازات علیه کسانی که علیه دولت و مردم افغانستان می جنگند، بی محابا عمل خواهد کرد.

اینها برای اولین بار بود که از زبان رئیس جمهوری افغانستان شنیده می شد. پیش از این تضرع و زاری بر ادبیات سیاسی افغانستان حاکم بود و دولتمردان افغانستان از اصطلاح برادران ناراضی گرفته تا مخالفان سیاسی نسبت به طالبان استفاده کرده اند. این اصطلاحات متملقانه در پی این بودند که طالبان به نحوی راضی شوند و بر میز مذاکره با دولت افغانستان بنشینند. اما این ادبیات هرگز راه به جایی نبرده و بر عکس بر میزان خشونت لفظی و ادبیات سیاسی طالبان افزوده است. طالبان در مقابل هرگز دولت افغانستان کمتر از دولتی که برای اهداف بیگانه ها کار می کند، نام نبرده اند.

فتح باب شناسایی دشمنان افغانستان و گذار از ادبیات متملقانه دولت افغانستان به ادبیات سیاسی قاطع و صریح که دشمنان مردم را دشمن و دوستان شان دوست بخواند برای آینده افغانستان ارزش فراوانی دارد. دولت افغانستان باید به شناختن دوست و دشمن خود به مردم مراجعه کند و شناسایی دقیق تر تنها از دید مردم افغانستان امکان دارد. به عنوان نمونه نمی توان گروهی که مسئولیت کشتار دهها نیروی امنیتی و زخمی ساختن صدها تن دیگر را خود بر دوش می گیرند، دوست دولت افغانستان شمرد.

حدودا سیزده سال تاخیر در معرفی دوست و دشمن از سوی دولت افغانستان، زمان بسیار زیادی است. دولت های گذشته واقعا این شهامت را نداشته اند که بتوانند ادبیات سیاسی افغانستان را تغییر بدهند و حد اقل فتح بابی داشته باشند در تعریف دوست و دشمن.

روزهای آینده مشخص خواهد ساخت که دولت افغانستان تا چه اندازه به گفته و تعهداتش پایبند خواهد بود. آیا دولت افغانستان سیاست تضرع را ترک خواهد کرد و به جای باج دادن به طالبان و آزاد ساختن رهبران و زندانیان طالبان از زندانهای داخل و خارج کشور، آنان را به مجازات  خواهد رساند و به دار خواهد آویخت و یا به جای سفرهای مکرر به پاکستان و کشورهای دیگر و التماس برای وادار ساختن طالبان به حاضر شدن در پای میز مذاکره، جنگ را با شدت بیشتری علیه طالبان و القاعده و شبکه حقانی آغاز خواهد کرد.

سخنرانی رییس جمهوری پاسخی بسیاری از سئوالات را آشکار خواهد کرد. پاسخ به اینکه دولت های افغانستان بوده اند که نخواسته اند به طالبان و القاعده و شبکه حقانی آن گونه که باید مبارزه کنند و اینکه سالها وقت و توان مردم افغانستان در بی برنامگی و بی هدفی و مماشات و سهل انگاری دولتمردان افغانستان تلف شده است و این دولتمردان افغانستان بوده اند که به امید واهی مذاکره با طالبان خسارات سنگین مادی و معنوی را متقبل شده اند.