رسانه ها و پخش فحشا(؟!)

 

خبرگزاری رشد- افراد و جماعت هایی در کشور، رسانه هایی، را متهم می کنند که جامعه را به فحشا و فساد سوق می دهند. انتقاد از برخی نقاط در باره رسانه ها دیگر یک موضوع است، و اتهام به پخش فساد و فحشا و از آن رهگذر تسهیل حمله بر رسانه ها و قتل کارمندان شان، موضوعی  دیگر است.

این سخن را اگر طالبان بگویند با آنان بحثی نداریم. آنان از سال ها است، از همان روز که پیدا شدند، نه گوشی برای شنیدن داشته اند، نه چشمی برای دیدن و نه عقلی برای اندیشیدن. چه می توان گفت با کسانی که مصداق این فرموده الهی هستند: “صُمٌّ بُکمٌ عُمیٌ فهم لایرجعون”
روی سخن بسوی کسانی است که خود را از آن گروه جدا می دانند. این دوستان بهتر است در مفهوم فحشا، فساد، فسق، اثم، ذنب، منکر، و معصیت از نو بیندیشند، هم در مفهوم و هم در مصداق این اصطلاحات.

از نو اندیشیدن یعنی اینکه ببینند کدام یک این ها متعلق به حق الله است و کدام یک متعلق به حق الناس. کدام یک به حکم عقل و فطرت سلیم حاوی قبح ذاتی است و کدام یک قبح عرضی. کدام یک ضرر غلیظ در پی دارد و کدام یک ضرر خفیف. کدام یک شرّ اکبر است و کدام یک أهون الشرّین.
این تفکیک که می تواند بر پایه قواعد اصول فقه و ضوابط علم اخلاق صورت بگیرد، می تواند ما را از بسیاری از داوری های بیجا و قضاوت های غلط نجات دهد.

این نگاه جامع به ما خواهد گفت، طبق آنچه ابوحامد غزالی، ابوقدامه المقدسی، ابن القیم الجوزی و دیگر عالمان این رشته نشان داده اند، که گناهان زشت در میزان الهی نظم و ترتیب دیگری دارد: دروغ گفتن، کینه ورزیدن، از خود راضی بودن (عُجب)، خود را از دیگران بالاتر دیدن (کِبر)، خود رایی و جبّاریت، بندگان را شکنجه کردن، به ضعیفان نیندیشیدن، حق دیگران را پایمال کردن، از دیگران سلب آرامش کردن، به آبروی دیگران تاختن، در غیبت مردمان افتادن، گواهی ناحق دادن، حیوانات بیگناه را هلاک کردن، کشتزارها را به تباهی کشاندن، به حقوق همسایه بی توجهی کردن، به والدین بی حرمتی کردن، صِله رَحِم را قطع کردن، به نام دین خدا ثروت اندوختن، برای فریب مردم به ریاکاری پرداختن، با زبان خود دل ها را شکستن، سخن نصیحت را نپذیرفتن، در حق بیگناهان تهمت زدن، گمان سوء بردن، دیگران را به استهزا گرفتن، قرآن را دام تزویر کردن، بخاطر رسیدن به قدرت مرتکب قتل شدن، آینده یک ملت را به تهدید گرفتن، و أعمالی از این دست که ذکر همه آنها طوماری بلند خواهد ساخت…

اکنون، باید دید که سهم رسانه ها در این اعمال چقدر است و سهم مدعیان و سوداگران دین به چه پیمانه است؟!
آیا منصفانه است همه خشم خود را بر سر رسانه هایی فرود آوریم که حد اکثر سریال ها و آهنگ هایی پخش می کنند که سر و صورت زنان را نشان می دهد؟!

این اعمال، به فرض که نا روا باشند، آیا با قُبْح اعمال یاد شده در بالا قابل برابری است؟! اگر غیرت دینی باعث می شود که این صحنه ها و نمایش ها را در رسانه ها برنتابیم، چرا این غیرت دینی در برابر آن اعمال زشت و ننگین دیگر فرو می میرد؟! چرا از خرافات و اعمال خرد ستیزانه ای که بنام دین انجام می یابد به خشم نمی آییم؟! چرا از أعمالی که در این سال ها چهره ای خونین و کریه از دین ما نشان داده و هزاران نَفَر را از آن بیزار می سازد، احساس نفرت و انزجار نمی کنیم؟!

من یقین دارم که این غیرت نشان دادن ها برای خدا نیست، زیرا آنچه عرش خدا را می لرزاند آه مظلومان، گریه یتیمان، ضجّه بیوه زنان و در خون تپیدن بیگناهان است. خدای ما بزرگتر از این است که آواز زنان یا چند تار موی آنان به ملکوت و جبروت او آسیبی برساند.

تا آنگاه که جلو این جنایات بنام دین گرفته نشده است برای ما جای شرم است که با دینداری های نمایشی و سخیف به جان مکروهات بیفتیم و به گناهان صغیره بپیچیم.

من، از آنچه بنام دین من انجام می شود سخت شرمگینم، و از آنچه بیخردان به نام این دین می کنند به پیشگاه خدا إظهار برائت و بیزاری می کنم.

محمد محق

منبع: برگه فیسبوک اش