رهایی زندانیان طالبان و تلفات نیروهای امنیتی، دولت باید بیشتر تعمق کند

خبرگزاری رشد – کابل: در جنگ‌های چندین ساله میان دولت و طالبان، معمولا فصل بهار خونین ترین رویدادهای امنیتی ناشی از جنگ در کشور رقم می‌خورد، امسال اما برخلاف سال‌های قبل، جدیت در مذاکرات صلح و توافقاتی که میان دو جانب دولت و طالبان شکل گرفته است، رهایی زندانیان دو جانب قبل از آغاز مذاکرات را به دنبال داشته است، بر بنیاد توافقاتی که میان آمریکا و طالبان صورت گرفته است ۵۰۰۰ زندانی این گروه باید آزاد گردد و متقابلا طالبان نیز ۱۰۰۰ زندانی نظامیان دولتی را رها می‌کند، اما تا کنون که دولت بیش از ۳۰۰ زندانی را رها کرده است و طالبان نیز مدعی است که چهل زندانی دولتی را آزاد کرده اند، با این حال رهایی زندانیان طالبان موج اعتراضات شهروندان را به دنبال داشت به باور مردم افغانستان، زندانیان آزاد شده‌ی طالبان مجددا به میادین جنگ برمیگردند و جهت ایجاد نا امنی بیشتر در سراسر کشور دست به کار می‌شوند، با این حال شاهد هستیم که بعد از رهایی تعدادی از زندانیان این گروه، ماشین جنگی آنان بیشتر از قبل فعال شده است که همین چند روز قبل، در عملیات‌های شان بالای چند ولایت، حدود چهل تن از نیروهای دولتی در یک روز تلف شدند.

هر چند رهایی زندانیان قبل از آغاز مذاکرات صلح، تحت عنوان « حسن نیت» مسمی شده است که بعد از آن پروسه صلح به جریان بیافتد؛ اما منطق ناظر بر جنگ و صلح چندین ساله‌ی افغانستان گواه این واقعیت است که دولت و مردم افغانستان در تمام مقاطع زمانی، آماده‌ی صلح با طالبان هستند که «حسن نیت» شان به طالبان و جامعه جهانی هویدا است، بنا بر این نگرش به پروسه صلح از جایگاه مردم افغانستان و رهایی پنجهزار زندانی این گروه با توجیه «حسن نیت» کدام چالش و مشکل را در قبال تحقق صلح حل نخواهد کرد، بلکه باعث می‌گردد که آتش جنگ را بیشتر از قبل شعله‌ور سازد. پنجهزار نیروی نظامی ارقامی است که اگر تجهیز و بسیج شوند، میتوانند هرگونه چالش امنیتی را در سطح کلان کشور ایجاد نمایند؛ لذا مسئله‌ی «حسن نیت» در این زمینه مفهوم بی رمق است که جز جنگ افروزی، قدمی را به صلح نزدیک نمی‌سازد، با محاسباتی که از جنگ طالبان داریم، این گروه در فقدان یک منطق و استدلال، خشونت‌ها را بالای مردم افغانستان اعمال می‌نمایند، قبلا که با سو استفاده از مفهوم ارزشی « جهاد » بر علیه نیروهای بین المللی سو استفاده می‌نمودند، اما اکنون که با آمریکایی‌ها موافقنامه صلح امضا نموده اند و به گفته خود شان که فصل «جهاد» هم پایان یافته است؛ لذا منطقی که بتواند ماشین جنگی را فعال تر نماید نیز با چالش مواجه است، چون بنا بر باورهای رادیکالی و بنیادگرایانه آنان، جنگ بر علیه هر نیروی خارجی جهاد پنداشته می‌شود؛ اما اکنون تداوم خشونت‌ها با نیروهای امنیتی افغان را با کدام بار ارزشی توجیه می‌نمایند، بنا بر این چنین به نظر میرسد که طالبان با تداوم خشونت‌ها در صدد تصرف جغرافیای بیشتر می‌باشند تا با استفاده از این شیوه بتوانند در میز مذاکرات صلح دست بالاتری داشته باشند.

بنا بر این انتظار می‌رود که دولتمردان جمهوری اسلامی افغانستان با درنظرداشت فضای امنیتی و شرایط حساس کنونی، رهایی زندانیان این گروه را متوقف ساخته و با استفاده از قوه قهریه، دفاع فعال را به حمله سراسری ارتقا دهد تا این گروه جنگ طلب را در هر نقطه کشور سرکوب نمایند، تنها در این صورت دستیابی به صلح ممکن و میسور خواهد بود در غیر اینصورت هرگونه ملایمت و ملاطفت با آنان به قیمت جان نیروهای امنیتی و مردم افغانستان تمام خواهد شد و تیغ آنان را بیشتر از هر زمان دیگر تیزتر خواهد نمود.