زلزله در زندان و آرامش نسبی در میدان های نبرد

پس از این که حمله انتحاری و مسلحانه بر قطعه محافظت از رجال برجسته سیاسی صورت گرفت و در آن حادثه فراموش ناشدنی، ده ها انسان قربانی شدند، راس هرم رهبری حکومت، تغییر موضع داده و با آمدن در پارلمان تحت عنوان جلسه مشترک شورای ملی و حکومت، سخن های تُندی را برعلیه برخی از گروه طالبان به زبان آورد. درست در همان شب و روزها، دستور دیگر رییس جمهور به سازمان های نظامی ـ امنیتی رسانه یی شد که حاوی یک پیام جدی و کوبنده بود؛ به گروه طالبان امان ندهید. با استفاده از فضای به وجود آمده که افکار عمومی بیش از پیش ضد طالبانی و تروریست ستیز شده بود، جوان ها در شبکه های تاثیرگذار اجتماعی و رسانه ها و خانواده های قربانیان در محافل و مجالس ختم قرآن کریم و فاتحه خوانی، خواستار پیگرد جدی تروریست ها و اعدام آن ها شدند. حکومت جهت پاسخ دهی به این تقاضا اعلام کرد که پرونده های برخی از متهمان حمله های تروریستی در دست کار بوده و پس از ارزیابی دقیق در صورت اثبات جرم، حکم اعدام برخی از آن ها توسط رییس جمهور توشیح خواهد شد. پس از این روزها انتظار، سرانجام، این خبر، حلق آویز شدن شش نفر تروریست، روز شنبه از طریق رسانه های همگانی اعلام شد.

بدون تردید که اعدام شش نفر از مجرمان حمله های تروریستی که در آن ها ده ها و صدها انسان به گونه بی گناه به قتل رسیده اند، لبخند را به لب های همه آحاد مردم به ویژه خانواده های قربانیان به ارمغان می آورد و باعث می شود که اشک شادی بریزند و پس از مدت ها که با درد و رنج و غم سپری کرده اند، نفس راحت بکشند. طوری که در رسانه های همگانی بازتاب یافت، استقبال همه مردم عالی بود. از این اقدام ریاست جمهوری و قوه قضائیه ستایش شده و آن را برداشتن گام ارزشمند در راستای تحکیم حاکمیت قانون، ایجاد ترس و دلهره در قلوب تروریست ها و دشمنان مردم و تامین امنیت دانستند.

ولی به نظر می رسد که انتظارات و توقعات مردم پایان نیافته است. تنها این شش نفر که جنایت و آدم کشی نکرده بودند. صدها جانی و آدم کش دیگر در زندان های حکومتی است و نیز در بیرون آزادانه می گردند که بایستی گرفتار شده و همه طبق قوانین نافذه کشور مجازات گردند. تازه، کسان که اعدام شدند مجرمان مربوط به حمله های تروریستی سال های پیش بودند. برادر جلال الدین حقانی رهبر شبکه حقانی که بیشترین جنایت ها را در کشور کرده و انتظار مردم این بود که نام اش در فهرست اعدام شدگان باشد، اما نبود. کسان که در سال های پسین مرتکب جنایت های کلان شده و فجایع بزرگ انسانی را سبب شده اند، یا دستگیر شده و در زندان هستند و یا دستگیر نشده اند. بنابراین، انتظارات و توقع مردم این است که جانیان و آدم کشان به صورت عموم مورد پیگرد شدید عدلی و قضایی قرار گرفته و این رویکرد همواره دنبال گردد. اگر جانیان و مجرمانِ در زندان ها هستند که مجازات شان اعدام است، باید به زودترین فرصت ممکن، مانند شش نفر حلق آویز شوند. این طوری، هم پیام واضح به طالبان و دیگر شبکه های تروریستی ارسال می شود که زین پس، حکومت هیچ مدارای سیاسی و قضایی با شما نخواهد کرد و هم به افکار عمومی پاسخ مثبت داده می شود. از سوی دیگر، این امر حکومت را که در دیگر عرصه ها ناکام است، از مشروعیت برخوردار خواهد کرد.

طوری که از گزارش های رسانه ها دریافته می شود، سخنان و موضع گیری جدی رییس جمهور غنی در برابر گروه طالبان در میدان های نبرد با این گروه  جنبه عملی پیدا نکرده و میدان نبرد از طرف اردوی ملی آرام است. انتظار این بود که با موضع گیری جدی رییس جمهور، نیروهای اردوی ملی در سرتاسر کشور از حالت دفاعی بیرون شده و حالت تهاجمی را بگیرند. بر اساس گزارش تلویزیون طلوع از میدان های نبرد در کشور، نیروهای اردوی ملی تاهنوز موضع دفاعی در برابر دشمن دارد. سربازان شجاع، دلیر و جان برکف اردو، نظاره گر طالبان هستند و تا زمان که این گروه حمله نظامی ننماید، جنگِ صورت نمی گیرد. پس، وسیله روشن کردن آتش در میدان نبرد به دست گروه طالبان است و آن ها هستند که مشخص می کنند در کجا باید جنگ صورت گیرد. به نظر می رسد که این وضعیت نگران کننده است و نشان می دهد که موضع گیری جناب رییس جمهور، لباس عمل برتن نکرده است. خیلی خوش بینانه و مثبت اگر فکر شود، این گونه ارزیابی شود که موضع گیری رییس جمهور جنبه تبلیغاتی نداشته است. اما، اگر وضعیت به همین منوال تداوم یابد و موضع نیروهای اردوی ملی به تهاجمی تغییر نکند، موضع رییس جمهور به خودی خود حمل بر تبلیغاتی بودن خواهد شد. به نظر می رسد که اصل مسئله نبرد جدی، قاطع و سخت در برابر آن گروه است. بایستی در ولایت ها و ولسوالی های که نفوذ کرده اند و آن جاها را به مراکز امن خود تبدیل کرده اند، حمله کرد و ضمن تخریب مراکز و ضبط امکانات، سرکوب شان کرد. رهبران و سران و افراد شان را از بین برد و آنان که اسیر می شوند طبق قانون به شدت مجازات کرد. این گونه می شود که وضعیت را تغییر داد. آن گاه طالبان که دست از جنگ و نبرد می کشند به صلح بپیوندند. اما این که به سربازان اردوی ملی اجازه حملات تهاجمی داده نشود و آنان دست به ماشه در انتظار حمله دشمن بنشینند و وقت هم حمله شد تنها حمله را دفع کنند، نمی شود کاری کرد. در این صورت طالبان سرکوب و تضعیف نمی شود. اصلا نام این گونه موضع و موقف را نمی توان موضع جدی نامید. طالبان از موضع دفاعی نیروهای نظامی استفاده بهینه را می کنند. مناطق نفوذ یابیده و سنگرهای مستحکم و به آسانی شکست ناپذیر برای خود شان ساخته اند و می سازند. نمونه های اش را در دندغوری بغلان دیدیم. در این وضعیت، وای به حال مردم ملکی بی گناه. آنان که از شاه راههای عمومی تردد می کنند و از سوی طالبان کشته می شوند و یا مورد اذیت و آزار قرار می گیرند. باید به پرسش های بی ربط طالبان پاسخ بدهند؛ از کجا هستی؟ چرا ریش خود را تراشیده ای؟ کف دست هایت لشم بوده و شبیه دست های کارگران نمی نماید، در کدام اداره دولتی یا مؤسسه خارجی کار می کنی؟ و …

به هرحال، با این که شش نفر از مجرمان حمله های تروریستی حلق آویز شد، اما در میدان های نبرد آرامش نسبی وجود دارد. انگار دساتیر رییس جمهور تا هنوز نرسیده است. در زندان با اعدام شش نفر تزلزل به پا شده و جانیان دیگر می لرزند، اما در میدان های نبرد آرامش نسبی حاکم است. تنها زمان جنگ صورت می گیرد که طالبان حمله می کنند.