زمان عمل فرا رسیده است
روز گذشته سمپوزیم بین المللی امیر علی شیر نوایی که به مناسبت گرامیداشت از ۵۷۵ مین سالروز تولد وی برگزار شده بود در ارگ ریاست جمهوری با حضور مقامات عالی رتبه دولتی و مهمانان داخلی و خارجی برگزار شد. آنچه قابل توجه بود، خوشحالی و سرور و شادمانی مردمی بود که برای اولین بار فرصت یافته بودند تا از یکی از بزرگان ادب و فرهنگ و سیاست این مرز بوم، در عالی ترین سطح تجلیل کنند. حضور اشرف غنی رئیس جمهوری کشور در این سمپوزیم، از او یک چهره کارکشته فرهنگی که به حساسیت های اجتماعی و سیاسی این مرز و بوم آشنا است و می داند که چگونه در میان مردم سخن بگوید نشان داد. جلسه دیروزی برای تجلیل از امیر علیشیر نوایی بیشتر سیاسی بود تا جلسه ای علمی که صرف امیر علیشیر نوایی را در میان کتاب ها و اشعار و مقالات صرف جستجو کنند. در این جلسه از مردی یاد شد که نامش میلیون ها انسان را به وجد می آورد و میلیون ها انسان خود در اندیشه و آثار و افکار او می بینند.
بحث از اندیشه و اشعار امیر علیشیر نوایی بحثی ادبی است و برای جنرال و سیاستمدار و حقوقدان شاید کسل کننده باشد، اما بحث از فراموشی یک ملت و نادیده گرفته شدن میلیون ها انسان در سیاست و اجتماع، بحثی دیگری است که می تواند برای هر کسی شیرین باشد. به همین جهت نیز تجلیل از شخصیت هایی مثل امیر علیشیر نوایی، فتح باب یک سنت حسنه ای در دولتداری و حکومتداری کنونی است که می تواند اقوام، فرهنگ ها و سنت ها را در کنار یکدیگر و در یک سطح بنشاند و برای همدیگرشان بشناساند. شناسایی فرهنگ و شخصیت های سیاسی، فرهنگی و هنری یک ملت و مردم باعث می شود تا تمامی شهروندان افغانستان خود را در آیینه دولت و حکومت ببینند و بتوانند جایی برای خودشان در هر جای این دولت و حکومت پیدا کنند.
اگر مقامات عالی رتبه دولتی بتوانند خود در میان مردم و در هر جای این کشور ببینند، و عدالت اجتماعی که خواست همیشگی نسل های گذشته و اکنون این سرزمین است را تحقق بخشند، و همان گونه که از یک شاعر و ادیب پشتو زبان و دری زبان سخن می گویند از یک شاعر و ادیب و هنرمند ازبیک، بلوچ، سیک، و… سخن بگویند و ارزش ها را بر اساس قوم و زبان و سمت تقسیم نکنند، بخشی از دین خود را به مردم ادا کرده اند.
سخن گفتن تنها از افتخارات و مشاهیر و بزرگان یک قوم نیز دردی را دوا نمی کنند، بلکه باید عدالت اجتماعی و حضور اقوام و ملیت ها را در بودجه ملی، توزیع قدرت، ثروت و امکانات و فرصت ها و زمینه های کاری نیز شاهد باشیم. چگونه می توان از عدالت اجتماعی و مشترک بودن تاریخ، سرزمین، فرهنگ و سرنوشت مان سخن گفت، در حالی که در فرصت های شغلی، توزیع ثروت و قدرت سهمی برابر برای شهروندان کشور در نظر گرفته نمی شود.
اندکی فراتر از شعار، شعر، مقاله و سخنرانی باید در عمل ثابت ساخت که مردان و زنان این سرزمین از هر ولایت و ولسوالی در استفاده از موقعیت و فرصت ها و ثروت ها مساوی هستند. بسیاری از ادارات دولتی از ریاست جمهوری گرفته تا ریاست امنیت ملی و وزارت های مختلف مالیه و داخله و دفاع باید بررسی شوند و اگر حقی از کسی به خاطر تعلق داشتن به قوم و مذهب و جغرافیای زندگی تلف شده است باید داده شود.
فراتر از شعار باید دید که چرا بعضی از وزارت ها و ریاست ها هرگز به یک قوم و نژاد تعلق نمی گیرند و چرا ولایت ها و وزارت ها و ریاست ها به درجه اول و دوم و سوم تقسیم می شوند و عده ای راهی برای ورود به درجه اول ندارند.
