طالبان و جهان؛ کدام یک کوتاه خواهد آمد؟

عبدالخالق عابد، معین وزارت قبایل و سرحدات طالبان، گفته است که حکومت این گروه به شناسایی رسمی از سوی جهان نیاز دارد.
پیش از این، مقام‌های بلندرتبه‌ی دیگر طالبان از جمله سراج‌الدین حقانی نیز موضوع به رسمیت‌شناسی را یک امر بی‌اهمیت خوانده و گفته بودند که خیلی به آن نیاز ندارند.
شناسایی رسمی یکی از نیازمندی‌های هر حکومت است. حکومت‌هایی که به‌رسمیت شناخته نشده باشد، نمی‌تواند در سطح بین‌المللی از ملت خود نمایندگی کند. چنان‌که حکومت طالبان تا هنوز نتوانسته است کرسی نمایندگی سازمان ملل را به دست بیاورد.
افزون بر این، عدم‌شناسایی رسمی بر مشروعیت داخلی حکومت‌ها نیز تاثیر گذاشته و مردم را به بقا و دوام آن بدگمان می‌سازد. همین چندی پیش بود که انس حقانی اذعان کرد که بسیاری‌ها به دلیل عدم شناسایی رسمی حکومت طالبان از سوی جامعه جهانی، به بقای این حکومت بی‌باور شده‌اند.
بنابراین، من فکر نمی‌کنم که طالبان به اهمیت شناسایی رسمی واقف نباشند. اتفاقا برای شناسایی رسمی تلاش هم کرده‌اند/می‌کنند. اما این‌که چرا رهبران این گروه به بی‌نیازی تظاهر می‌کنند، باید گفت که این نوع بازی با منطقه و جهان است: «بازی جوجه».
بازی جوجه، عبارت از بازی‌ است که دو راننده در یک خیابان، ماشین‌های خود را با سرعت بالا به سمت همدیگر می‌رانند که اگر یکی از آن‌ها توقف نکند، با همدیگر تصادم کرده و هر دو هلاک خواهند شد. در این بازی هر کدامی از این دو راننده که اول توقف کند یا مسیر خود را کژ نماید، بازنده شده و جوجه خطاب می‌شود.
القصه این‌که طالبان نیز خود را در حال بازی جوجه با جهان تصور می‌کنند. جامعه جهانی و کشورهای منطقه می‌گویند که ما زمانی حکومت طالبان را به رسمیت خواهیم شناخت که حکومت فراگیر تشکیل بدهند، حقوق زنان را رعایت کنند و با تروریسم قطع رابطه نمایند. طالبان اما برای فرار از این شروط و مطالبات، می‌گویند که ما نیاز به شناسایی رسمی نداریم.
طالبان تصور می‌کنند که اگر برای یک مدت دیگر هم در برابر مطالبات جامعه جهانی ایستادگی کنند، آن‌ها عقب‌نشینی کرده و به تعبیری جوجه خواهند شد. جوجه‌شدن، یعنی شناسایی رسمی بدون قید و شرط.
نتیجه‌ای که می‌خواهم از این حرف‌ها بگیرم این است که طالبان اهمیت شناسایی رسمی را درک می‌کنند و اگر دنیا روی موضع خود بایستد، دیر یا زود طالبان جوجه خواهند شد و مطالبات جامعه جهانی را قبول خواهند کرد. این‌که هنوز قبول نکرده‌اند علتش این است که احساس می‌کند دو ماشین آن قدر به هم نزدیک نشده که تصادم کنند و کمی فاصله دیگر نیز برای پیمودن و توقف‌نکردن باقی مانده است.
تعیین‌کننده همین فاصله اندک است. دیده شود که کدام یکی از طرفین پای خود را روی ترمز خواهد گذاشت و توقف خواهد کرد.