فشار سنگین افزایش قیمت ها بر زندگی مردم
ادارات و وزارت خانه های افغانستان که در زمینه انرژی کار می کنند، شاید از ناکارآمدترین ادارات در کشور باشند. در راس این ادارت سالها، افراد غیر مسلکی قرار داشته است. هنوز هم در همین کابل، مناطقی است که از نعمت برق محروم است. در گذشته نیز زمانی از جنراتورهایی که با قیمت های گزاف از کشورهای همسایه خریداری و به کشور منتقل شد ولی در نهایت با ضررهای هنگفت، هیچ استفاده مناسبی از آنها نشد. این شرکت نتوانسته به نیازهای افغانستان جواب دهد. از انتقال انرژی به کشور گرفته تا ساخت سدها و تامین انرژی مورد نیاز مردم افغانستان از منابع داخلی، هیچ کارنامه ای درخشانی در این زمینه وجود ندارد.
آن گونه که گفته می شود اگر میلیونها افغانی از حساب عایدات برق از این شرکت بر مقامات عالی رتبه دولتی و شخصیت های سیاسی باقی مانده باشد، و این شرکت نتوانسته حساب های خود را بگیرد، نیز نشانی از ضعف و عدم هماهنگی ادارات و شخصیت های دولتی و عدم حمایت دولت از این سکتور می کند.
به هر صورت، گفته می شود که قیمت برق برای مردم افغانستان افزایش یافته است. این موضوع برای مردمی که بیش از نیمی از آنها از بیکاری رنج می برند، یک خبر شوک آور و نگران کننده بوده است. دقیقا در روز اول ماه می که روز کارگر است این خبر از رسانه های گروهی پخش شده است. اما در همین روز گفته می شود که نیمی از کارگران افغانستان بی کار هستند.
موضوع دیگر این است که برق یکی از مهمترین دلایل شکست سرمایه گذاری ها در عرصه تولید در افغانستان است. بسیاری از کارهای تولیدی و سرمایه گذاری ها تنها به دلیل بی برقی و یا گران بودن و یا نامنظم بودن جریان برق به ناکامی مواجه شده اند و مجبور شده اند دست از کار بکشند.
بار سنگین فشارهای اقتصادی در روزگاری که بیکاری، فقر و ناامنی بیداد می کند، بر دوش مردم فقیر افغانستان سنگینی می کند. تجمل گرایی در ادارات افغانستان یک امر معمول است. ده ها مشاور بی کار که هیچ کاری نمی کنند و هیچ مشوره ای نمی دهند و اکثرا چون نمی دانند سکوت می کنند، بر دولت بار سنگینی هستند. هزینه های تجملی دفاتر وزار و روسا و … واقعا باری است بر دوش اقتصاد متکی به کمک های خارجی افغانستان. از فرنیچر و لوازم خانه و دفتری گرفته تا کرایه های سرسام آور منازل و سفرهای خارجی و داخلی و موترهای تعقیبی و شمار گاردها و خدم و حشم مقامات عالی رتبه دولتی گرفته تا بی مبالاتی هایی که در مراسم های مختلفی که بهانه های مختلفی گرفته می شود، خزانه دولت را خالی می کند. نمونه ای از این نوع ولخرجی ها را در مراسم هایی که در سطوح مختلف به بهانه مناسبت های مختلف گرفته می شود، قابل رویت است. مثلا در همین یک هفته گذشته چندین مراسم که به بهانه هشت ثور برگزار شد، به وضوح اسراف و تبذیر را در انواع مخارج می توان استناد کرد.
اما چرا دولت افغانستان نمی خواهد باور کند که فشار زندگی در نبود کار و درآمد و امنیت، بر بخش اعظم مردم افغانستان سنگینی می کند. محاسبه هایی که دولت می کند در مقابل مردم شاید معقول دیده شود ولی حقیقت این است که مردم بیشتر از این ها نیاز به مراقبت و توجه دارند و باید به خدمات بیشتری دسترسی داشته باشند. حکومت باید از مصارف بی مورد پرهیز کنند و نگذارند بار سنگین بی مبالاتی های آنان را مردم بکشند. شاید بسیاری از مردم افغانستان ندانند که مصرف یک روزه یک محفل تجلیل از یک مناسبت در سراسر کشور مبلغ هنگفتی می شود که با آن می شود کمک زیادی به اقتصاد مردم کرد.
