میلیاردها دالر از کمک تا ویرانی!

بدون شک خشم پاکستان از نزدیکی کابل و دهلی ابتدا دامن مردمی را می گیرد که هیچ نفعی از این دالرها نمی برند و تاوان گدایی رییس جمهوری را می دهند
به گزارش خبرگزاری رشد؛ سفر دو روزه رییس جمهور به کشور هند با خبرهای خوش و دستان پر به پایان رسید: یک میلیارد دالر کمک بلاعوض، یک هزار بورسیه و دهن کجی به پاکستان.
رییس جمهور که خود را یک گدا دانسته و گفته بود که برای افغانستان به هر دروازه ای می رود این بار با چراغ سبز هند برای گرفتن کمک، خشم پاکستان را به جان خرید، هر چند که یک میلیارد دالر رقم بسیار زیادی است اما دولتمردان در ۱۶ سال گذشته استعدادشان را برای حیف و میل رقم های نجومی در مدت زمان کوتاه را به خوبی نشان داده اند.
انتظارها برای داشتن سرک، بیمارستان ، مکتب و … با وجود کمک های میلیاردی به مانند یک و نیم دهه گذشته با وجود بی شمار منتظران کمک در دولت از وزیر گرفته تا فامیل آنان به یاس تبدیل خواهد شد.
در این میان، بدون شک خشم پاکستان از نزدیکی کابل و دهلی ابتدا دامن مردمی را می گیرد که هیچ نفعی از این دالرها نمی برند و تاوان گدایی رییس جمهوری را می دهند که بدون اقتدار سیاسی و جدی در مقابل اسلام آباد دست به دامن هند شده است.
رهبران افغانستان با تمام وجود درک کردند که اسلام آباد در قبال افغانستان تغییر موضع نخواهد کرد، هر چه کرزی و غنی در مقابل سیاست تروریست پرور پاکستان از خود نرمش به خرج دادند و این کشور را برادر خواندند، پاکستان بر حمایت و تقویت طالبان و گروه های وابسته به آن مصمم تر و مرزها و ولایت ها ناامن تر شد.
مردم از پاکستان به خاطر طالب و انتحار نفرت دارد و هند با استفاده از این امتیاز در پی مهار اسلام آباد در آسیا به سراغ بهترین گزینه هم سو با دهلی رفته و از سوی دیگر می داند که به همان میزان که غرب از پاکستان حامی تروریست می ترسد، دوستدار فرهنگ متکثر این کشور هست.
هند با تزریق هر دالر به افغانستان که به اهداف خود نزدیک می شود به همان میزان کشور از امنیت و ثبات دور می شود، زیرا دولت ضعیف غنی که مردم جنوب و شرق علیه وی دست به حمایت طالبان می زنند، برخی قدرتمندان محلی اقتدار وی را متزلزل می کنند و مردم عامه هیچ امیدی به اصلاحات حکومت ندارد، در موقعیتی نیست که بخواهد پاکستان را به چالش بکشد چه برسد به تهدید اسلام آباد.
در مقابل پاکستان هر زمان که بخواهد می تواند تهدید جدی برای افغانستان باشد و با استفاده از ابزارهای فشار فراوان و تاثیرگذارش دولت را فلج و سیلی از طالبان را روانه هر ولایت و سازمانی کند.
هر چند که این واقعیت برای هر افغانستانی بسیار تلخ است اما تلخی آن از سستی رهبرانی سرچشمه می گیرد که همواره زیر چتر پاکستان چشم را بر هر انتحار و کشتاری بستند.
نمی توان با هر کمک، خوشبینانه کشوری را دوست قلمداد کرد و تهدیدها را نادیده گرفت، زیرا اگر هند امروز در کنار مردم افغانستان برای به انزوا کشیدن دشمن دیرینه خود پاکستان است، زمانی که دیگر کابل منفعتی برای دهلی نداشته باشد باز هم دوست می ماند.
از سوی دیگر، بی ثباتی و جنگی که بخش اعظمی از کشور را در بر گرفته است، تنها به دلیل وجود پاکستان نیست بلکه نتیجه ناتوانی ساختاری و رهبری سیاسی در کشوراست و همچنان که دولتمردان خود را به عنوان مستعمره پاکستان ببینند، هیچ گاه نمی توانند با دولتی با ثبات در مقابل مداخلات دیگر کشورها ایستادگی کند.
در دوران حساسی که افغانستان به سر می برد می تواند به جای دست کمک دراز کردن به سوی هند از حکومت دموکراتیک متکثر آن الگو برداری کند که این کشور با گذر از تک قومی بودن، زمینه حضور تمامی قومیت ها را در سیاست هموار کرده و توانسته به قدرتی در آسیا بدل شود.
بحران های مداوم داخلی نشان داده است که ایده قومی شدن دولت و ملت سازی جواب نداده و فضای سیاسی و اجتماعی کشور گواه این مطلب است و اگر حکومت به دنبال مشورعیت است باید با استفاده از مناطق مرکزی، شمالی و غربی افغانستان که موجودیت دولت را به رسیمت می شناسند، دست به اتحاد جنوب و شرق برای حمایت دولت مرکزی بزند.
دولت در مقابل شورشیان بسیار شکنند ه است و تشدید حملات تروریستی از سوی پاکستان آن را با خطر سقوط مواجه می کند و اگر به دنبال کمک مالی هند است باید متوجه نقش گسترده پاکستان در ناامنی ها نیز باشد چرا که افغانستان برای رسیدن به ثبات نیازمند سیاستمدار و دولت با اقتدار است نه اسباب بازی در دستان دهلی و اسلام آباد.
شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)،