نشست مسکومسئولیتی سنگین بر شانه های اشتراک کنندگان طرف مذاکره با طالبان
پس از پیوستن حکمتیار به روند صلح و آتش بس سه روزه ی عید قربان میان حکومت و طالبان؛ صفحه جدیدی از چگونگی روند صلح در افغانستان گشوده شد. به طوری که برگزاری دو نشست مهم قطر و مسکو در کمتر از یک ماه بیانگر شتابی از مذاکرات صلح در این کشوراست.
نشست مسکو را می توان از لحاظ طرح رودروی دیدگاه های دوطرف مفید دانست؛ هرچند عین خواسته های طالبان قبلاً در نشست قطر مطرح شده بود. اما مسئولیت سنگینی را برای پاسخگویی به ملت و حکومت متوجه رهبران جهادی و شخصیتهای سیاسی اشتراک کننده ساخت. آنها باید در قبال موارد ذیل پاسخ بگویند و مسئولیت بپذیرند.
۱- در صورتی که مطابق قواعد سیاست بین الملل؛ مذاکرات همواره بین دو طرف درگیر( حکومت- حکومت و یا حکومت ـ گروه مخالف ) صورت می گیرد؛ اشتراک کنندگان از کدام آدرس و به نمایندگی از چه کسانی در نشست شرکت کرده بودند؟
۲ـ نادیده گرفتن مردم و حکومت و مشروعیت بخشی به مخالفان سیاسی ای که ۱۸ سال میلیونها انسان را شهید؛ زخمی و آواره ساختند؛ را چگونه توجیه می کنند؟ آیا مخالفت با حکومت به خاطر خارج ماندن از دایره ی قدرت؛ دلیل موجهی برای تحقیر ملت و حکومت خواهد بود؟
۳ـ برای خارج ساختن نام طالبان از لیست سیاه؛ چه صلاحیت اجرایی را دارا هستند و در حالی که نه مردم و نه حکومت را با خود دارند؛ چه خواهند کرد؟
۴ـ زندانیان طالبان را چگونه آزاد خواهند کرد؟
۵ـ چگونه برای دفتر رسمی طالبان مشروعیت و رسمیت خواهند بخشید؟
۶ـ بیرون شدن تمام نیروهای خارجی از افغانستان را چگونه تضمین خواهند کرد؟
ذکیه عادلی
