خبرگزاری رشد- کابل- موسوی مبلغ – بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که تلاش کاخ سفید برای حضور طولانی مدت در افغانستان نوعی نبرد پنهان با مسکو و پکن برای گسترش نفوذ در آسیای مرکزی است.
پس از گذشت یک و نیم دهه از حضور نظامیان آمریکایی در افغانستان، اکنون حتی سختگیر ترین و متعصب ترین تحلیلگران آمریکایی نیز اعتراف دارند که آغاز حمله این کشور به افغانستان بر مبنای مسائل پوچ و بی اساس شکل گرفت و تداوم این حضور نیز نه برای کمک به مردم افغانستان، بلکه به جهت تامین منافع آمریکا و غرب است.
بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که تلاش کاخ سفید برای حضور طولانی مدت در افغانستان نوعی نبرد پنهان با مسکو و پکن برای گسترش نفوذ در آسیای مرکزی است. آنها معتقدند آمریکا تلاش دارد با حضور گسترده در افغانستان، چتر اطلاعاتی ـ امنیتی خود بر آسیای مرکزی، پاکستان، هند، ایران و غرب چین را همچنان حفظ کرده و از این طریق در مراودات بین المللی نقش خود را به عنوان یک ابر قدرت ایفا نماید.
اگرچه این تحلیل نیز دور از واقعیت نیست و کاملا منطقی و صحیح به نظر می رسد اما تداوم حضور آمریکا دلایل ساده تری نیز دارد که اساسا برای هر کشور غارتگری می تواند وسوسه انگیز باشد.
اکنون با گذشت یک و نیم دهه از حضور آمریکا در افغانستان انگیزه های کاخ سفید برای این حضور واضح تر از قبل شده است. بسیاری معتقدند آنچه در عمل دولتمردان وقت ایالات متحده را برای حمله به افغانستان مجاب کرد، لابی های قدرتمند صاحبان بنگاه های عظیم تولید سلاح بود که با وقوع این جنگ ها انبوهی از محصولات انبار شده خود را به فروش رسانده و برای چندین سال بعد نیز سفارش تولید دریافت کردند. اکنون نیز صاحبان همین بنگاه های تولید سلاح از حامیان سرسخت حضور آمریکا در افغانستان هستند و این مساله نشان می دهد قدرت این بنگاه های اقتصادی صاحب نفوذ، تا چه اندازه در حضور آمریکا سهم داشته است.
علاوه بر این، بسیاری از نخبگان داخلی بر این باوردند که ایالات متحده با حضور در کشور هزینه های سنگینی را بر دوش دولت و ملت قرار داده است. افشای برخی از پرونده های فساد مالی که یک سر نخ آن به عناصر آمریکایی می رسد به خوبی پشت پرده های این حضور طولانی مدت را برملا می کند. سال ها است برخی نخبگان معترضند که آمریکا طی زد و بندهای درون گروهی آمار و ارقام غیر واقعی به دولت داده و طی فرایندی، ثروت ملی و هزینه های بیت الامال را که بعضا توسط سازمان ملل و دیگر کشورها به افغانستان اهدا شده است را به یغما می برد.
به عنوان مثال می توانیم به پروژه احداث ساختمان وزارت دفاع که قرار است مانند پنتاگون ساخت و طراحی شود اشاره کنیم. طبق برآوردهای اولیه قرار بود مبلغ ۴۹ میلیون دالر از محل کمک های بین المللی برای احداث این ساختمان هزینه شود اما پس از مدتی ۱۵۰ میلیون دالر به دولت صورت حساب داده شد. این مساله یعنی یک دزدی آشکار که فقط در جایی مانند افغانستان اتفاق می افتد.
همچنین می توانیم به پروژه های اقتصادی مشابه اشاره کنیم که شرکت های آمریکایی عهده دار آن بودند. ساخت پمپ گازی که پانصد هزار دالر برآورد هزینه شده است اما شرکت آمریکایی که مسئول این پروژه است ۴۳ میلیون دالر از دولت مطالبه کرده و از منبع کمک های بین المللی به این شرکت پرداخت گردیده است!
با این حساب به خوبی می توان دریافت که چرا برخی شرکت های بزرگ اقتصادی که دخیل در بازسازی افغانستان هستند، این همه بر تداوم حضور آمریکا در افغانستان اصرار دارند. شرکت هایی که معلوم نیست برای بازسازی افغانستان به اینجا آمده اند یا برای غارت!
سید مصطفی موسوی مبلغ
