هزاره بودن جرم نیست بلکه یک افتخار بزرگ است!
هزاره ها فقیر ترین، عاجز ترین و لایق ترین قشر افغانستان هستند. هزاره ها همواره در مسایل ملی حرمت گذاشته اند و حس وطندوستی خویش را ثابت کرده اند.
این هزاره هاست که مدال های ورزشی را بنام کشور و مردم خویش ضرب میزنند و افتخارات علمی را به نام افغانستان ثبت می کنند. من نگرانده زمانیکه لیاقت، توانایی، محبت، اتفاق و برادری هزاره ها را مینگرم خوشبین به آینده میشوم که ما چنین ملیتِ در این دیار داریم که میتوان امیدها را تازه کرد.
در هندوستان مصروفِ تحصیل بودم رفیقِ داشتم که هزاره بود، همواره درس میخواند و مطالعه میکرد. با پولِ ناچیزی که از دولت هند معاش محصلی خود را اخذ میکرد با همان مقدار پول یک ماه خود را میگذشتاند و از همان مقدار پول نیمی پولِ دیگر خود را جمع میکرد تا به خانواده اش که فقیر بود بفرستد. من با دیدن این جوان همواره به فکر فرو میرفتم؛ که چگونه درس میخواند و این ضرورت به خوراک مقوی دارد تا تندرست باشد. اما او منحیث یک جوان مسئولیت پذیر و کلان خانواده همواره به تحصیل خود و زندگی خانواده فقیرش میاندیشید، که همان بود با نمرات بلند از پوهنتون اقتصاد فارغ شد.
اما دیگر جوانان از دیگر اقشار همواره به فکرِ معیشت خوش گذرانی بودند و پول هنگفت را به مصرف میرساندند که دستاورد شان نیز معلوم نبود.
من همواره یک محبت خاص با هزاره های خویش داشته ام، که این محبت درونی و طبیعی است که مرا وا میدارد که برای هزاره های وطن بنویسم.
حالا که افراط گرایان با نام مذهب استفاده سو میکنند و هزاره ها را قتل میکنند باید گفت؛ که اینجا یک محبت خاص وجود دارد که هرگز قادر به انتقام گیری شیعه و سنی نخواهید شد. این قشر هزاره به حدِ دانش شان بلند رفته است که خوب و بد را درک می کنند و میدانند که چی دستهایی در پشت پرده فعالیت میکنند تا افغانستان را به قتلگاه مذهبی مبدل سازند.
افراط گرایان از جهل نمیدانند که مذهب در دین اسلامی برتری ندارد، زیرا همه مان بنده یک خدا و امت رسول الله “ص” هستیم و این چی برتری دارد که من بایستم و افتخار کنم که من شیعه ام یا سنی. اگر افراط گرایان به این اندیشه اند پس لازم ملزوم میدانم که هم دست بسته و هم دست باز عبادت خداوند متعال را کنم.
این کشور بدبخت در طول چهار دهه جنگ همواره برخورد های قومی را شاهد بوده است اما اینبار نه بنام قوم بلکه مذهب را نیز اضافه کردند تا از یک سو هم قبیله را در میان هم از بین برند و هم جنجال های مذهبی را پیاده کنند.
در این کشورِ که ما زیست هستیم اگر تاریخ پربارِ آنرا مطالعه کنیم و از درفشانی های آن آگاه شویم در میابیم؛ که ما متمدن ترین جغرافیای جهان بوده ایم؛ که حالا ما را به کم ظرفترینِ ملت های جهان و فاقد تمدن کرده اند، که هر روز برادران و خواهران خویش را نه بسوی تعلیم بلکه بسوی جعل، بدبختی و جنگ سوق میدهیم و در اخیر نیز جوانان دانشمند این سرزمین را به سوی قبرستان میبرند تا با آرمان های نابرآورده شده شان در زیر خاک مدفون گردند.
در اخیر جا دارد برای هموطنان عزیزم اعم از اقوام تاجیک ، ازبیک، هزاره و پشتون بنویسم؛ ما همواره با اختلافات قومی بر سرِ یکدیگر زده ایم و این حالتِ فاجعه بار را شاهد هستیم که بر سرِ همه مان آمده است. اگر مغز و هوش درست میداشتیم نه حالا روس بالای مان میتاخت و نه آمریکا.
ما همواره با دیدِ ضعیفئ که داشته ایم یکدیگر را ملامت کرده و حس انتقام جویی را در وجود خویش تازه کرده ایم که به دیدِ بعضی ها تا حالا آن انتقام گرفته نشده است. دیگر چگونه انتقام باشد؟! همینکه به نفع دول قدرتمند نقش آدمکش را ایفا کرده ایم و آنها کشور ما را تصرف کرده اند و از معدنیات طبیعی مان استفاده میکنند و جوانان مان را به هزارو چند مرض چون؛ آدمکش و معتاد تربیه کرده اند این خود ضعف، بیچارگی و بی عقلی مان را هویدا میکند، که با نام انتقام از تاجیک، ازبیک،هزاره و پشتون آنها خود رد پا پیدا کرده اند و امروز کشور را در دسترس سازمان دهنده گان و پالیسی میکران شان قرار داده اند تا اهداف پالیسی های دور و دراز شان را به پیش برند و از اینجا در کُل آسیا را اداره کنند.
حالا نیز ناوقت نیست!
وقت است که ایدولوژی، افکار (دیدگاه) های یکدیگر را درک کنیم و همدیگر پذیری را رونق بخشیم و از تانه ها، برخورد ها، کنایه ها و توهین بر رهبران گذشته که وطن را با جنگ های داخلی ویران کردند بپرهیزیم و به همان رهبرانِ که حالا هر قوم آنها را پیشوای خویش مینامند حرمت بگذاریم تا کدورت ها و خصومت ها از بین رفته و یک فصل تازه برادری را در کشور حیات ببخشیم، تا دشمن مکار ناکام شده و روی سیاه به مکانش برگردد و با اتفاق اعم دوباره تاریخ آریایی ها را زنده سازیم.
نویسنده: عبدالقادر “ناصری”
نوت: مسئولیت این یاداشت به عهده نویسنده است، خبرگزاری رشد در این مورد نظری ندارد
