چرا حسین شناسیِ نوین؟

خبرگزاری رشد- خوانشی کلیشه‌ای و قرائتِ تاریخی و برداشتِ تعبدی از حسینِ، فرجامش این شد که روشنفکر و شبه روشنفکری که مادرش حسین گفته زائیده اش به ریش باورهای مان قاه قاه بخندد.
این حسین کیست که با سر بریده‌اش قرآن می خواند؟ این حسین کیست که طفل شش ماهه اش را به دم تیر سپرد ؟ این حسین کیست که با هفتاد ودو نفر به مصاف هزاران نفر می رود، این حسین کیست که زنان خود و افرادش رابه جنگِ لشکری که هر پدر لعنتی می توانند انجام دهند می کَشد ؟ و . . .
این ها پرسش‌های اند که عقل و شعور در پاسخش جام می‌کند کافیست معجون مخدرِ (عصمت) و قرص روان گردان (طهارت) را داخل شرابِ عشقِ حسین نریزیم ! آن وقت است که خوانش عقلی و شعوریِ حسین ناممکن می شود.
نسل نوِ حسینی یا بی سواد است که در کوره عشقش گداخته شده اند و پخته و با شور حسین نفس می کشند و بدون شور حسین یک لحظه دوام نمی آورند؛ ولی با سوادهای این نسل بنیان های مرصوص عاشورا با علم و فلسفه محک می زنند.
باور شان نمی شود یک قومندانِ کار کشته جنگی با ده ها نفر در مقابل هزارن نفر وارد یک جنگ نابرابر گردد مگر اینکه بمب هستوی داشته باشد.
باور شان نمی شود یک فرمانده جنگی وقتی خوب می فهمد که بازنده این جنگ است زنانش را با خودش به جنگی بیاورد که طرف مقابل حتی به طفل شیرخواره اش رحم نمی‌کند، خب عربِ آن وقت خیلی هم رام نشده بودند هنوز خلق و خوی درندگیِ بادیه نشینی در رگ و خون شان وجود داشت.
لذاست که حرکتِ حسین و تراژیدی عاشورا با عقل و منطق جمع وضرب نمی گردد، حسین شناسی نوین با ابزار های نوین به سراغ عاشورا می رود، تعلیقِ امر دینیِ سورن کی‌یر که‌گور، اپوخه ادموند هوسرل و بالاخره دکانستراکشن ژاک دریدا می تواند از حسین یک چهره جهانی به ما معرفی کند.
حسین رسالت آسمانی نداشت آخر آن خدای که حسین برای احیای ارزشهای دینش قیام کرد چی رقم ذاتی است که دوست دارد این فرمانده محبوبش را تیکه و پاره پاره بیبیند و حتی عاشق گلوی بریده طفل شیرخواره اش باشد عینِ این خدا، خدایانِ در آسیای دور است که قربانی هایش را دختران باکره و اطفال تشکیل می دهد هضم این برحه عاشورایی کار آسان برای یک آدم عاقل نیست ولی برای یک عاشق مثل آب خوردن است.
حسین ماموریت زمینی داشت و در زمین هر اتفاقی موجه است، عاشورای حسین نیز مشابه (آغاز مجدد) کی‌یر کگور و (بازگشت جاودان) نیچه، تابع منطقِ تکرار است : هر روزی عاشورا و هر خاکی کربلا و هرماهی محرم، یعنی همیشه امکانِ ترکِ مطلق هست، ترک نامتناهی در مقایسه با ترک مطلق مشابه نامتناهیِ بد و نامتناهیِ خوب است. ترک مطلق دلبستگی‌ها ترکِ نامتناهیِ واقعی است.

از برگه ی رضا مهسا