گروگانگیری، کابوس تلخ مسافران!

دیروز در حالیکه نامزدان وزارت دفاع ملی و ریاست عمومی امنیت ملی به مجلس نمایندگان از سوی معاون دوم رئیس جمهور معرفی گردید، طالبان یکبار دیگر دست به گروگانگیری زدند و ۴۷ مسافر را از مسیر کندز  – تخار ربودند. گفته می شود محل این گروگان گیری در دو کیلومتری پوسته ی پولیس قرار داشته است و احتمال می رود راننده نیز با طالبان هم دست بوده است. در عین حال گفته می شود که طالبان در  روستای کمال خیل ولسوالی اندر ولایت غزنی ۱۲ تن را که چندی پیش ربوده بودند تیر باران کرده اند. این در حالی است که سه شنبه‌ ی هفته‌ ی گذشته نیز، نزدیک به دو صد مسافر از مسیر کابل – بدخشان ربوده شدند و طالبان دوزاده تن آنان را تیر باران کردند و از سرنوشت هشت نفر آنها هنوز معلوماتی در دسترس نیست. در هفته های اخیر گروگانگیری در شاهراه های کشور افزایش چشم گیری داشته است و باعث نگرانی جدی شهروندان کشور شده است.

کندز  یکی از ولایت های مهم شمال شرق کشور می باشد که مدت طولانی است از نا امنی رنج می برد. سال گذشته حتی یکبار این ولایت به دست طالبان سقوط کرد. پس از بازپس گیری این ولایت از کنترول طالبان هنوز هم امنیت این ولایت تامین نیست و جاده های منتهی به این ولایت همواره با خطر گروگان گیری مسافران از سوی افراد گروه طالبان مواجه بوده است و آرامش سفر را از مسافران گرفته است.

گروگان گیری از شاهراه های جنوب کشور آغاز شد و به شمال کشور سرایت کرد، سال گذشته طالبان در ابتدا ۳۱ مسافر را از مسیر کابل – قندهار به گروگان گرفتند و سپس تعدادی دیگری از مسافران را در این مسیر و در ولایت زابل ربودند و هفت تن آنان را سر بریدند. این حادثه با اعتراضات گسترده ی مردمی در سراسر کشور روبرو شد و شهروندان کشور از حکومت خواهان تامین امنیت شاهراه های کشور و حفاظت از جان مسافران شدند، اما هنوز هم راههای مواصلاتی کشور با نا امنی جدی مواجه است و پس از تعیین رهبر جدید طالبان، گروگانگیری در راههای مواصلاتی ولایت شمال کشور، افزایش بی سابقه یافته است.

گروگان گیری یکی از چالش های امنیتی جدی در برابر نیروهای امنیتی کشور است و باید برای مقابله آن تدابیری اساسی روی دست گرفته شود. مسئولین امنیتی کشور و مسئولین شاهراه ها و جاده های مواصلاتی، تامین امنیت مسافران این مسیر ها را باید جدی بگیرند و از اولویت های برنامه های شان قرار دهند.

دیده شده است که گروه طالبان بعد از شکست در میدان های جنگ و کشته شدن فرماندهان بلند پایه ی شان، برای انتقام گیری، دست به حملات انتحاری، گروگان گیری، کشتار افراد ملکی و غیرنظامی و حمله به نهادهای حکومتی می زنند، چنانچه بعد از کشته شدن ملا منصور در حمله ی هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا، طالبان به گروگانگیری و حمله به نهادهای قضایی کشور روی آورده اند و از آن زمان تا کنون بر چند نهاد قضایی حمله کرده اند و چند رویداد گروگانگیری را انجام داده اند. این حملات نشان می دهد که طالبان از هیچ گزینه ی برای نا امن کردن کشور دریغ نمی کنند و از هرگونه ابزاری برای رسیدن به هدف شان استفاده می کنند.

نیروهای امنیتی کشور باید با آگاهی از حملات واکنشی طالبان، همواره آمادگی لازم را برای خنثی سازی این گونه سیاست ها، داشته باشند و مانع عملی سازی سیاست های واکنشی آنها شوند.

گروگانگیران اهداف گوناگونی را دنبال می کنند، اما ریشه ی همه ی آنها بر می گردد به سیاست جنگی گروه طالبان که استوار بر کشتار و ربودن افراد بی گناه،  غیر نظامیان، زنان و کودکان است و از طریق می خواهند وضعیت امنیتی کشور را برهم بزنند.

ایجاد ترس و هراس

یکی از اهداف اساسی طالبان از گروگانگیری ایجاد ترس و هراس در جامعه است. آنها با گروگان گرفتن مسافران آرامش روانی جامعه و شهروندان را برهم می زنند و آرامش سفر و امنیت آن را از شهروندان کشور می گیرد. با توجه به گستردگی گروگان گیری در ولایات کشور، اکنون شهروندان کشور در هیچ مسیر مواصلاتی نمی توانند با آرامش خاطر و اطمینان کامل سفر کنند. همواره کابوس گروگانگیری سفر را برای مسافران با ترس و دلهره همراه می سازد و گروگانگیران همانند اژدهای خفته در مسیر راهها همواره در کمین آنها هستند و همانند یک سایه دوشا دوش آنها حرکت می کند و در یک فرصت مناسب بر آنها حمله می کند.

علاوه بر اینکه آرامش سفر از مسافران گرفته می شود، آرامش از خانواده های آنها نیز سلب می گردد. خانواده ی یک مسافر همواره نگران سلامت مسافر شان در مسیر راه است و تا رسیدن آن مسافر به مقصد، هیچ یک از اعضای خانواده ی او آرامش ندارد و همیشه با ترس و اضطراب لحظه شماری می کنند تا خبری از رسیدن مسافر شان به مقصد نهایی دریافت کنند و مطمئن شوند که دیگری خطری مسافر شان را تهدید نمی کند.

ایجاد اینگونه فشار روانی از سوی طالبان، زندگی شهروندان کشور متاثر می سازد و بسیاری از آنها را از سفر منصرف می سازد. اکثر شهروندان کشور بخاطر حفظ جان شان از بسیاری از کارهای رومزه شان باز می مانند و نمی توانند برای انجام آنها به مرکز کشور و یا یکی از ولایات سفر کنند.

بسیج افکار عامه علیه حکومت

یکی از اهداف دیگر گروه طالبان از گروگانگیری مسافران و ربودن افراد ملکی از مسیر شاهراه های کشور، بسیج کردن افکار عامه علیه حکومت وحدت ملی است. ما بارها شاهد بوده ایم که هربار که اینگونه رویدادها اتفاق می افتد موجی از انتقادات از رهبران حکومت وحدت ملی و مسئولین امنیتی کشور، به راه می افتد و بعضا هزاران تن از شهروندان کشور به جاده ها می آیند و راهپیمایی می کنند و از حکومت خواستار تامین امنیت شاهراه ها و سایر راههای مواصلاتی می شوند.

هرچند که فشار افکار عامه بر حکومت باعث می شود که مسئولین حکومتی وظایف شان را با جدیت بیشتر انجام بدهند و غفلت وظیفوی کاهش یابد، اما باید این فشار ها به گونه ی رهبری شود که در راستای اصلاح برنامه های امنیتی حکومت و ایجاد انگیزه ی بیشتر به نیروهای امنیتی کشور باشد، تا مخالفان مسلح کشور نتوانند از این گونه فشارها سوء استفاده کنند.

تامین امنیت جان شهروندان یکی از وظایف اصلی حکومت  است و مسئولین حکومت وحدت ملی وظیفه دارند تا زمینه سفر امن و مصؤن را برای شهروندان کشور فراهم بسازد، اما وضعیت امنیتی کشور ما پیچیده است و نیازمند آن هست که شهروندان کشور با نیروهای امنیتی در تامین امنیت همکاری کنند و پشتیبان و حامی آنها باشند.

هرچند که شهروندان کشور همواره از نیروهای امنیتی کشور حمایت کرده اند و از تلاش و پشتکار آنها در میدان های نبرد ستایش کرده اند، اما اکنون ضرورت است که این حمایت ها گسترده تر شود و همچنان بر رهبران حکومت وحدت ملی نیز فشار لازم  از راههای منطقی  و مسالمت آمیز وارد گردد تا پالیسی جنگ را بازنگری بکنند و برای سرکوب مخالفان مسلح و دشمنان کشور و مردم، تصمیم قاطعانه، دراز مدت و عملیاتی بگیرند. علاوه بر آن، باید از مسئولین حکومت وحدت ملی و مسئولین بلند رتبه ی نهادهای امنیتی کشور خواسته شود تا تجهیزات و امکانات بیشتری را در اختیار نیروهای امنیتی که در میدان های نبرد در حال مبارزه هستند، قرار بدهند، تا آنها با آرامش خاطر بتوانند به وظیفه شان ادامه دهند و از کشور دفاع کنند و امنیت شهروندان را تامین نمایند.

مهدی مدبر