گفتگوی شاگرد و استاد
خانم حمیرا قادری:
با اقای مرتضویی نازنین در دانشگاه کاتب اشنا شدم، ادبیات دری یک و ادبیات دری دو را با من گذراند. از شاگردان مودب، با وقار و با حیایی صنف بود.
یادم هست که در درس انواع جمله در ادبیات فارسی از او خواستم جمله عاطفی را تعریف کند و برایش مثالی بیاورد. جمله عاطفی را تعریف کرد اما مثال نداد. او انقدر با حیا بود که حتی من وقتی با شیطنت جلویش ایستادم و گفتم ببین من چقدر معلم شیکی هستم حداقل یک جمله عاطفی برای من بگو. باز هم از خجالت سرخ شد و نتوانست جمله ای بگوید…
من همیشه برای اندکی تپل بودنش ازارش می دادم و او صبورانه می خندید… و البته قصدم سربه سر گذاشتن با او بود… اما این شاگرد مودب و خوبم را چه شده! شاید من یادم رفته بود به او بگویم پدر من هم چهارسال تمام در ملک مهاجرت دوره جنگ های داخلی کچالو فروخت تا من درس بخوانم. او سر ان بساط غرورش را، جوانی اش را فریاد زد: های کچالو…
من، معلم ادبیات دوره دانشگاه شاه حسین مرتضوی بوده ام، اگر چیزی گفته است که ناخواسته بار توهین داشته، مرا ببخشید، که خطا از ما معلمان است .
جواب شاه حسین مرتضوی به استادش:
به استاد محترم خانم حمیرا قادری
سلام استاد عزیز و محترم
من دانش آموخته صنف شما ام، بابت درس های که ارایه کردید همیشه مدیون تمام اساتید و شما خواهم بود.
من حالا به خوبی درک کردم که چرا فرخنده به اسانی در روز روشن، در برابر چشمان همه سنگ باران شد. چون کسی فرصت نداد تا او ازخود دفاع کند.
یا حداقل فرصت برای یک توضیح آنچه اتفاق افتاده بود برایش میسر نشد.
برای من جالب است که اکثر کاربران فضای مجازی که دوستان خوبی من اند، ناخوانده قضاوت کرده و نفرین می کنند.
من انتظار دارم که حد اقل یک بارهم که شده جریان کامل بحث در آریانا را تماشاکنند.
حرف اساسی من این بود که نهادهای خبرنگاری ما روی ظرفیت خبرنگاران کار کنند.
کارت خبر نگاری به دست هرکس نباشد و حالا کسی که کچالو فروشی می کند هم کارت خبرنگاری دارد.
کارکردن عیب نیست. من در زمان طالبان روزانه ۱۴ ساعت در یک کارخانه در کشور همسایه کارمی کردم و به آن کار افتخار می کردم مثل حالا که به کار خود افتخار می کنم.
من از استاد محترم و عزیز خود انتظار داشتم که حد اقل از شاگرد خود اول سوال می کرد که قضیه از چه قرار است. امید وارم هیچ گاه مایه سرافگندگی برای مردم، فامیل و اساتید خود نباشم
شاگردتان مرتضوی
